Nepkip

Vegetarisch eten is best avontuurlijk. Vooral als je je vleesvervangers uit de Chinese supermarkt haalt. Wat zal ik vandaag eens kiezen uit mijn verzameling?

Gefrituurde gluten. Ze zien er extreem onappetijtelijk uit, maar zijn mijn grote favoriet.

'Veg. meat slices' staat er op de grote zak met verder alleen Chinese tekens. Ik verdenk die Chinezen ervan dat het stiekem toch cavia-oren of varkenstongen zijn. Gunstig geprijsd, onbeperkt houdbaar en gemaakt van pure soja, maar weet iemand hoe ik die lekker kan klaarmaken? Ze blijven smakeloos en taai.

Soy bean knots. Zien er leuk uit, maar ik weet niet of ik nog een nieuwe poging durf te wagen om ze klaar te maken.

Ik behoud mij van commentaar.

Gefrituurde tofu. Oftewel lucht in een gebakken jasje.

Nepkip.

Ja! Zo bizar, dat móét ik proberen!

Kippetje uit z'n jasje gestript. Getverredemme.

Maar we zetten dapper door.

De nepkip in stukjes gekliefd, met een restje gefrituurde gluten erbij. En flink wat Chinese kruiden en kikkoman. Bekijk vooral eens de close-up, het lijkt inmiddels verdacht veel op echt vlees.

Et voila. Nasi met nepkip.

Zeg nou zelf, dat ziet er uiteindelijk toch best lekker uit? Het smaakte in ieder geval boven verwachting goed! En een etmaal later voel ik me nog steeds kiplekker, dus dat durf ik best nog eens. Wie eet er mee?

Wereldse wijsheid

Vriendin Hanneke is al sinds haar puberjaren actief bij Loesje. Je weet wel, dat meisje van die posters. Het begon met posterteksten verzinnen en vervolgens met een rol posters en een emmer plak de stad in. Daar deed ik toen trouwens ook aan mee, zij het iets minder fanatiek. Later ging ze op het hoofdkwartier in Arnhem werken, en gaf ze overal in het land schrijfworkshops voor bedrijven en instellingen. Vorig jaar heeft ze samen met ouderenorganisaties een project opgezet om de levenswijsheden van ouderen te verzamelen. Ze legde prachtige oneliners en verhalen vast, die te lezen waren in de reizende expositie ‘Hoe grijzer hoe eigenwijzer’. De expositie deed een aantal bibliotheken in Nederland aan.

[Expositie 'Hoe grijzer hoe eigenwijzer' in Bibliotheek Rotterdam, 2011]

Dit geslaagde project smaakte naar meer, en al gauw ontstond een idee voor een vervolgproject. In het project ‘Hoe behap je de wereld’ worden workshops georganiseerd waarbij ouderen en jongeren elkaar ontmoeten en samen schrijven over het leven. Daarnaast bezoekt Hanneke multiculturele ouderen, om ook hun levenswijsheden te verzamelen.

Omdat multiculturele ouderen in Rotterdam wat rijkelijker gezaaid zijn dan in Nijmegen, en ze hier ook wat beter georganiseerd zijn, kwam ze donderdag bij mij logeren. Om in de juiste stemming te komen moest er 's avonds eerst roti gegeten worden. Gisteren ging ik de hele dag met haar mee op stap langs verzorgingstehuizen. Dat was, zelfs voor mij als antropoloog, een hele belevenis. ’s Ochtends werden we verwacht bij een dagopvang voor Surinaams-Creoolse ouderen. Zes ouderen schoven bij ons aan tafel. Ze deelden met ons Surinaamse spreekwoorden, verhalen over hun komst naar Nederland, en hun ideeën over opvoeding, goede manieren en vriendschap. Als vanzelfsprekend werd er een bordje voor ons meegedekt aan de lunchtafel. Gewoon oer-Hollands twee boterhammen met kaas, en kwarktaart toe.

’s Middags bezochten we een groep Antilliaanse senioren, die bij elkaar gekomen waren om paasstukjes te knutselen. We gingen ieder bij een groepje dames zitten. Ze brachten ons een aantal typische Papiamentu spreekwoorden en gezegdes bij, en gaven een kleine inblik in hun leefwereld. Zo leerden we onder andere dat als een gast geacht wordt om weer op te stappen, dat subtiel duidelijk wordt gemaakt door de bezem met zout te bestrooien (nee, niet proefondervindelijk hoor, dat vertelden ze ons gewoon).

[Expositie in Bibliotheek Rotterdam]

Alle verzamelde praktische wijsheden worden gebundeld in een Loesje-handboek dat in oktober in de boekhandel ligt, dus nog even geduld. Ach wel, volgens een oude wijsheid is geduld een schone zaak...

PVV-overlast

Zoiets achterlijks als een meldpunt voor Oosteuropese overlast, moet je dat nou wijselijk negeren of van binnenuit saboteren? Het eerste was mijn natuurlijke reactie. Tot ik vandaag onderstaande email in mijn mailbox vond, over een initiatief van Hanneke Groenteman. Ik weet niet of het haar eigen woorden zijn, of van iemand die haar oproep verspreidde:

Willen jullie deze mail dóórsturen aan zoveel mogelijk mensen?? Ik heb me wat bedacht: Er is ophef over de site van de PVV, waar je kunt klagen over de Oost-Europeanen. Men oefent druk op Rutte uit, om die site als 'verwerpelijk' af te keuren. Ik ben daar gaan kijken. Je kon klikken op 'Meld Uw Verhaal Hier.' Je kan daar met ja/nee aanvinken of je last hebt van overlast, crimineel gedrag, geweld e.d. Ik heb meegedaan - grijns - en overal 'nee' op geklikt. Nee hoor, nergens last van... Het zou een grap zijn als we een soort kettingreactie kunnen veroorzaken: duizenden mensen die aanklikken, dat ze óók geen last hebben. Dat zou die hele PVV actie onderuit halen. Wilders zegt dat hij met de uitkomst naar de minister stapt - haha, dan moet hij bekennen dat duizenden hebben gezegd géén last te hebben. Doe mee, klik op de link, en haal die site zo onderuit! http://www.meldpuntmiddenenoosteuropeanen.nl/.

Natuurlijk deed ik mee. Ik kreeg direct een prachtige bedankmail terug.

[Tekende ik in 2009 een meeuw als symbool voor mijn gewenste toekomst, werd ik er subtiel op gewezen dat dat het logo van de PVV was, nee toch?!?]

Uitslag Give Away

En de winnaar van het wereldverbeterpakket is...

... van De Kleine Dingen. Van harte gefeliciteerd!

Patrick, laat je me je adresgegevens weten via duimdienst-at-gmail.com? Je schreef dat de 'random acts of kindness' al meteen uitnodigden om uitgevoerd te worden. Nou, we horen je ervaringen met het uitvoeren van een van die kleine, grappige, attente acties natuurlijk graag!

Hart-elijk gefeliciteerd!

Dit zijn ze dan, de beste hartenjagers van Rotterdam-Noord. Miranda, Noa en Ilsu. En Ellis hoort daar ook bij, maar die staat niet op de foto. Weten jullie het nog? Afgelopen maandag verstrooide ik in het kader van Valentijnsdag zo'n 250 papieren hartjes in het gebouw waar ik woon. Wie de meeste hartjes verzamelde, zou een prijsje winnen.

Vol spanning leegde ik gisteren de wedstrijdbus, en daar rolden meerdere briefjes uit.

Noa, Ilsu en Ellis hadden heel slim besloten om samen een team te vormen, goed voor 58 hartjes. Miranda had in haar eentje 55 hartjes gevonden. Maar liefst drie briefjes had ze in de bus gestopt, omdat ze er elke keer weer een paar hartjes bij vond. Tja, hoe weeg je dat nou tegen elkaar af? Dan maar meerdere hoofdprijswinnaars.

Ik richtte in mijn woonkamer een prijzentafel in met mooie cadeautjes, gemaakt in het activiteitencentrum waar ik werk. Helemaal Valentijn-proof: kleurige hartjeszeepjes, armbandjes en sleutelhangers met hartjesbedels, valentijnskaarsen en hartjes-zeepkettingen. Vervolgens ging ik op pad om de prijswinnaars te halen. In stoet, uitgebreid met speelvriendjes en een mama, liepen we naar mijn woning, waarbij we onderweg nóg een papieren hartje vonden. Iedereen maakte een keuze, poseerde voor de foto en ging stralend naar huis.

Ik ging nog wat huizen af om troostprijsjes uit te delen. Eén gezin had een slinger gemaakt van de gevonden hartjes. Geniaal idee toch?

O ja, zelf ben ik ook in de prijzen gevallen. Marieke kende mijn blog gisteren het Liebster Award toe. Heel toepasselijk met een hartje in het logo. Ze schrijft over mij: "(...) omdat ze, hoewel ze nog maar pas begonnen is met bloggen, al een heleboel mooie initiatieven heeft opgezet. Marije kennende doet ze de dingen die ze doet mooi & goed, en dat zie ik in haar blog helemaal terug!" Een grote eer, hart-stikke bedankt Marieke!

Proefkonijn

Ik meldde het al eerder. Via het UWV werd ik benaderd door een studente sociaal-juridische dienstverlening, of ik mee wilde werken aan een interview over e-coaching voor haar afstudeeronderzoek. Nou, vooruit dan maar. Het was wat heen en weer mailen om een datum vast te leggen, maar gisteren kwam het er dan toch echt van.

Binnenkort moet ik zelf een rapportage afleveren voor het grondrechteninstituut van de Europese Unie, over de rechten van respondenten en proefpersonen in Nederland. Zelf eens aan den lijve te ondervinden hoe het is om aan een onderzoek mee te werken leek me wel een goede manier om het onderwerp tot leven te brengen. Het rapport dat ik moet schrijven focust op minderjarige respondenten terwijl ik de 18 al wel gepasseerd ben, maar welke kniesoor let daar nou op.

Ach, natuurlijk stond ik niet te springen om het UWV op te zoeken en daar interviewvragen te gaan beantwoorden. Het is ook niet zo dat het onderwerp me enorm na aan het hart ligt. Maar ik weet dondersgoed hoe het is om respondenten te moeten charteren voor je onderzoekje. Als tweedejaars student culturele antropologie werd ik een paar weken in het Drentse dorp Tweede Exloërmond gedropt om ‘veldwerk’ te verrichten. Als voorbereiding op het vierdejaars veldwerk in echt ontwikkelingsgebied. Omdat er elk jaar een nieuwe lichting studenten een invasie kwam plegen, was wel zo algemeen bekend welke dorpeling al dan niet bereid was zich aan een interview te onderwerpen.

Enkele jaren later moest ik in Hamburg tussen de meer dan een miljoen inwoners op zoek naar Afghaanse vluchtelingen [pdf] die me te woord wilden staan. En bij mijn vorige werkgever volgde een onderzoek onder allochtone jongeren [pdf], naar de problemen die zij tegenkomen op hun zoektocht naar een baan of stage, en de manieren waarop zij hiermee omgaan.

Ik kon dus prima meevoelen met deze studente die haar afstudeeronderzoek binnen het UWV verrichte. En dat ik haar daar een groot plezier mee deed, bleek al snel. Het arme schaap had 170 UWV-klanten aangeschreven, en ontving maar twaalf reacties van mensen die wilden meewerken. Plus een rits vervelende emails, waarin het UWV voor allerlei niet nader te noemen zaken werd uitgemaakt, en zij werd beschuldigd van privacyschending. Op zich lijkt me dat een redelijke indicatie van hoe over het UWV en de e-coaching gedacht wordt, dat dan weer wel. Ook vijftien werkcoaches moest ze van school ondervragen. Een onmogelijke opgave in een organisatie waar net een reeks werkcoaches de biezen heeft moeten pakken, en er nog maar vier over zijn. Waarvan eentje te drukbezet, eentje langdurig ziek en twee belast met alle e-coachings-aangelegenheden voor het hele werkgebied.

Woensdagmiddag 13:00. Ik mag plaatsnemen in haar spreekhokje, achter een plastic bekertje met koffie. Het opnameapparaat wordt aangezet en de vragen worden als kanonskogels op me afgevuurd. Wel een beetje jammer, maar twaalf respondenten hebben waar je al je informatie uit moet peuteren, en dan niet een beetje doorvragen. Ze leest monotoon een vraag voor, laat me wat praten en luistert niet eens of ik daadwerkelijk antwoord geef op de gestelde vraag, en hup, daar komt de volgende vraag al. Sommige vragen heeft ze maar geschrapt, omdat “iedereen daar toch wat anders op antwoordde.” Maar goed, ze vertelde ook dat ze tijdens haar studie niets had geleerd over methoden en technieken.

Een kwartier later zijn we al klaar. We kletsen off-the-record nog een poosje verder over afstudeerbeslommeringen, herkomstoorden en mijn dagelijkse beslommeringen. En over mijn freelanceopdrachten voor de Europese Unie. Nee hoor, ze hoeft niet bang te zijn dat ze figureert in mijn rapportage over onderzoeksvoorwaarden. Dat ze vandaag wel de hoofdrol speelt op mijn blog, vertel ik haar maar niet.

[Het zoetsappige konijntje tekende ik trouwens in 2010 voor een meisjeskamer in een antroposofische gehandicapteninstelling]

Hartenjagen

Eigenlijk had ik er helemaal geen tijd voor, maar het móést gewoon even. En dat 'even' werd al gauw drie uur lang. Maar de klus is geklaard: het complex waar ik woon is helemaal bezaaid met papieren valentijnshartjes. Hartjes in elk van de 52 brievenbussen, hartjes half onder deurmatjes, hartjes in schoenen, hartjes op de trap, hartjes in de lift, hartjes in het washok, hartjes in plantjes... Je zou er weeïg van worden, zoveel liefde.

Op alle prikborden hangen postertjes met instructies: verzamel zoveel mogelijk hartjes, schrijf je naam en het aantal gevonden hartjes op een papiertje, doe dat in de speciale wedstrijdbus, bewaar de hartjes zorgvuldig voor als de jury komt controleren (helaas ben ik een paar keer betrapt, dus weten mensen dat ik erachter steek), en maak kans op een leuk en lekker valentijnspakket!

En voor mij een bureau vol snippers.

Een goed belegde boterham verdienen

Schetsen...

Vriendjelief verdient zijn geld met het ontwerpen en uitvoeren van characters, illustraties en animaties. En dan kan het zomaar gebeuren dat er zich aan het eind van de week opeens een opdrachtgever meldt. Die drie dagen later twee poppetjes nodig heeft. En dat hij dan het hele weekend achter de tekentafel en de computer zit.

Dat was -en is- dit weekend dus het geval.

Ik heb ook genoeg computerwerk te doen, dus ik heb me met mijn laptop geinstalleerd in zijn kantoor. Op een mooi plekje bij het raam, met uitzicht op een kanaal vol schaatsende mensen en voor zich uit glibberende meerkoeten.

Omdat Vriendjelief dat wel verdiend heeft, wil ik hem ‘s middags op lunch trakteren. Want tja, om aan mijn voornemens voor 2012 te voldoen moet er toch nodig weer een nieuwe goede daad op mijn blog vermeld worden.

Ja, dat blog van mij. “Ik had al zo’n vermoeden dat dat wel eens gunstig zou kunnen gaan uitvallen voor mij,” zegt ‘ie, als we bij een niet nader te noemen broodjesfastfoodzaak binnenstappen voor een rijkbelegde Veggie Patty.

Inkten...

Lunchen...

Inkleuren...

Details afwerken...

En dit zijn ze dan!

Nu snel wat te eten zoeken, want die lunch is al uren uitgewerkt. En dan moet ik na het eten als de wiedeweerga weer terug naar Rotterdam om me op te maken voor een nieuwe werkweek.

Give Away (gesloten): Wereldverbeterpakket

Morgen bestaat dit blog precies een maand (echt? het lijkt al veel langer!). In die maand heb ik 35 logs geschreven en hebben zich 25 meelezers geregistreerd (plus twee via de email). Dat wil ik vieren met een Give Away, zoals dat in blogland heet. Ik heb een pakketje samengesteld van inspirerende, wereldverbeterende literatuur met een luchtige en humoristische insteek. Precies in het straatje van mijn blog dus. Om kans te maken op dit pakket, kan je hieronder een reactie achterlaten (mailen mag eventueel ook, doe dat dan naar duimdienst-at-gmail.com). Op zondag 19 februari zal ik dan lootjes gaan trekken. De winnaar wordt die dag bekend gemaakt en krijgt het leespakket thuisgestuurd.

Wat zit er in het pakket?

1. ‘Cas redt de wereld’ van Cas van der Kleef
'Cas redt de wereld' is een humoristisch boekje dat makkelijk wegleest, maar je toch aan het denken zet. De achttienjarige Cas van Kleef twijfelt na zijn middelbare school tussen een wereldreis of vrijwilligerswerk. Hij kiest ervoor om beide te combineren. Met een budget van 50 euro per dag reist hij door Tanzania, Egypte, Thailand, India, de VS, Mexico en Suriname, met als doel: zo veel mogelijk mensen helpen. Hij ent baby’s in in een Afrikaans ziekenhuis, koopt medicijnen voor een aidsmoeder, probeert Thaise meisjes uit de prostitutie te redden, komt op voor de kastenlozen van India en deelt eten uit aan Mexicanen die illegaal de VS bereiken. Dat anderen helpen nog helemaal niet zo eenvoudig is, wordt al snel duidelijk. In alle eerlijkheid geeft hij dan ook antwoord op de vraag: kan een mens werkelijk iets betekenen voor een ander?

2. ‘Random acts of kindness. 365 ways to make the world a nicer place’ van Danny Wallace
'Random acts of kindness' is een boekje met 365 grappige ideeën om mensen te verrassen met een aardige en onverwachte daad. Een willekeurige greep: ‘Take some magazines to the dentists, and then leave them there afterwards. This does not apply to pornography’, ‘give a flower seller a pound and tell them to hand the next person who passes some flowers’, ‘smile for the speed camera’, ‘buy a packet of crisps from the vending machine but leave them there’, ‘buy an unpopular CD single’ en ‘listen to someone’s problem without immediately comparing it to one of your own’. Alle ideeën zijn daadwerkelijk uitgevoerd door een beweging die zich de Karma Army noemt en elke vrijdag een ‘random act of kindness', een willekeurige aardige daad, verricht. Het ontstaan van dat Karma Army is een verhaal op zich: het bijbehorende uiterst grappige boek van Danny Wallace wordt tijdens een volgende Give Away verloot.

3. Tweemaal het tijdschrift 'Genoeg'
En tenslotte twee exemplaren van het tijdschrift 'Genoeg', vol inspirerende tips om goedkoper en groener te leven. Het betreft het nummer van april/mei 2011 en aug/sept 2011.

Laat hieronder een reactie achter als je kans wil maken op dit pakket. Dit bericht verspreiden is toegestaan (en wordt zelfs toegejuicht).

Warme Truiendag

Vandaag, donderdag 10 februari 2012, is het Warme Truiendag. Het idee achter de jaarlijkse Warme Truiendag is simpel: trek een warme trui aan, zet de verwarming lager, bespaar 7% energie per graad en dus 7% CO2 uitstoot. Maar liefst 40% van alle energie die in Nederland wordt gebruikt wordt omgezet in warmte. Met simpele oplossingen als een dikkere trui is hierop makkelijk en comfortabel op te besparen. Overal in het land vinden leuke Warme Truienacties plaats. Zo heeft bloggende vriendin Marieke samen met haar dochters de bomen in Leiden een zelfgebreid warm jasje gegeven.

En ik? Ik zit hier lekker warm ingepakt aan mijn bureau, met een dikke trui, een sjaal, vrolijke beenwarmers en een thermoskan hete thee. Kom maar op met die kou! Wie doet er nog meer mee?

Koppiekoppie

Het geval dat vandaag uit zijn bubbeltjesenvelop gleed deed me nog het meest aan een tandartsapparaat denken. Het bleek mijn nieuwe waterbesparende douchekop te zijn, luisterend naar de naam 'De Koperen Kop'. Uitvinder Jan Gosselink bedacht het ding, en een kleine ambachtelijke werkplaats in Boxtel fabriceert hem al sinds de jaren tachtig, uit messing en rood koper.

Een waterbesparende douchekop, die had ik nog niet. Toen ik op oneworld.nl aan de kop werd voorgesteld, liet ik me direct tot aankoop verleiden. Terwijl een doorsnee douchekop 10 tot 15 liter nodig heeft om je schoon te spoelen, schijnt deze douchekop uit te komen met maar 4,5 liter per minuut. Minder dan veel andere douchekoppen die het label 'waterbesparend' dragen. Maar toch met een 'krachtige bruisende straal', aldus de bijgevoegde productbeschrijving die nog uit het guldentijdperk stamt.

Natuurlijk heb ik mijn douchekop meteen vervangen en uitgeprobeerd. Even wennen, dat zeker, maar we gaan vast wel goede maatjes worden. Vriendjes met het milieu en mijn portemonnee is 'ie meteen al.

Mijn oude kop (terwijl de spaarlamp nog even op gang komt)...

En voila, meneer Koperen Kop.

Wat doet die fles Ecover afwasmiddel in mijn douche, vraag je je misschien als oplettende meelezer af. Nou, die doet ook prima dienst als shampoo! Met gewone shampoo spoel ik siliconen, parabenen en andere troep met moeilijke namen in het riool. Ecoshampoo vind ik te prijzig. Dus toen een oud-collega het afwasmiddel aanbeval (aanbevool, aanbeveelde... aanbeval is de juiste vervoeging toch?) ben ik daar meteen op overgestapt. Naar tevredenheid, al laat ik het voor de zekerheid niet te lang intrekken vanwege de ontvettende werking. Vriendjelief moet niets weten van afwasmiddel op zijn hoofd, maar zweert bij aleppozeep, dat je naast de Ecover ziet staan. Gemaakt in Syrie uit pure olijf- en laurierolie. Hij was er zijn haren mee. Ik mijn lichaam. Het schijnt ook nog dienst te kunnen doen als tandpasta, scheerschuim, intiemreiniger, wasmiddel, boenwas, ongediertebestrijder en wat-al-niet meer (gebruiken jullie het ook?). Leuk, die multifunctionele producten.

Zo, ik ben rozig van de douchebeurt en duik nu lekker mijn bed in.

Alle kleine beetjes

Ik schreef het al eerder, Goede Daden hoeven heus niet altijd groots en meeslepend te zijn. Stel je voor zeg, dan kwam ik nergens anders meer aan toe. Nee, ook vele kleine gebaren maken eh... een betere wereld? Ik probeer sinds het opstarten van dit blog wel dagelijks bewust stil te staan bij mijn voornemen voor dit jaar. Die kleine gebaren vind ik echter vaak niet het bloggen waard.

Maar laat ik het vandaag toch eens doen.

Vanochtend boekte ik een weekendje weg in juni. Een verjaardagscadeau van kinderen plus aanhang voor mijn vader die onlangs het zevende kruisje op z’n rug zette. Ook ging ik in op een verzoek van een student die mij voor haar afstudeerproject wilde interviewen over e-coaches, werkcoaches van het UWV die WW-gerechtigden via een online 'werkmap' ondersteunen bij het vinden van werk.

’s Middags bij de supermarktkassa liet ik een meisje voorgaan dat maar twee blikjes cola wilde afrekenen. Ze bedankte me iets te uitvoerig. De mevrouw daarachter bleek ook maar twee boodschapjes te hebben, dus die moest ik toen uit goed fatsoen ook wel een plekje voor me in de rij aanbieden. Ze sloeg het beleefd af. De klant-met-kind achter haar wist ik blij te maken met muppetzegels (muppetzegels? wat zijn dat nu weer?). Ook keek ik even naar het advertentiebord en naar de mogelijkheden om daar de volgende keer een briefje op te hangen a la blogger Rebelse eenvoud.

‘s Avonds stuurde ik premier Rutte een valentijnskaart. Niet per se om Rutte met mijn liefde te overstelpen, maar wel om te laten weten dat ik een hart voor wilde dieren heb en dat deze niet in het circus thuishoren.

Wat was het koud op de vloer van het Pandje waar ik mijn yogales volgde! Maar echt kippenvel kreeg ik pas toen ik daarna een filmpje bekeek over Afghaanse kinderen die in tentenkampen aan de rand van winters Kabul leven. Op blote voetjes in de sneeuw. Ik maakte meteen €20 over voor de Winterhulp Actie Kabul. De naam onder het bankrekeningnummer herkende ik: een van oorsprong Afghaans meisje waar ik veel contact mee had toen ik afstudeerde op een onderzoek onder Afghanen. Als kind is zij naar Nederland gekomen en zolang ik haar ken zet zij zich met hart en ziel in voor haar vaderland. Ze is net naar Afghanistan vertrokken om daar te gaan werken, en heeft klaarblijkelijk direct een hulpactie op touw gezet toen ze de schrijnende situatie in de tentenkampen zag (Foto: BBC).

En tenslotte ben ik op zoek gegaan naar iets wat ik in een ‘Give away’ aan jullie kan aanbieden, om te vieren dat ik al twintig meelezers heb. Maar daarover snel meer...

Oudhollandse winterpret in een zomerhuisje

Rara, waar heb ik de afgelopen dagen doorgebracht? Ik laat jullie eerst eens even lekker raden (en jaloers zijn)...

Nee, we waren niet op Antartica, al doen sommige foto's anders vermoeden...

En tenslotte het uitzicht uit ons huisje:

Vertellen jullie waar dit was? Dan zal ik mijn bijna-gratis-op-vakantie-tips prijsgeven!