Drie maal zeven(blad)

Het is een van de meest gevreesde onkruidsoorten. Het woekert als de neten en is nauwelijks uit te roeien als je het eenmaal in je tuin hebt aangetroffen. Zevenblad.

Ik heb nooit een eigen tuin gehad en ben dus onbekend met deze schrik der tuinders. Dat verandert als ik bij een vriendin in Nijmegen overnacht. Zij heeft van een buur een verwaarloosd stuk tuin geadopteerd, dat compleet is overwoekerd met allerlei groen. Zevenblad overheerst. Eenvoudig te herkennen aan, nou ja, z'n zeven bladeren dus.

Maar in plaats van mopperen op het onkruid, smullen we ervan. Want dat kan, weet zij. We plukken ieder een bescheiden bosje voor door de pasta.

Ik bof, want een mooi geschiedkundig verhaal heeft ze er ook bij (overig niet geheel toevallig: ze heeft geleerd voor geschiedenisjuf en treedt nu op als verhalenverteller). Ze vertelt me dat de plant ooit meegebracht is door de Romeinen die door het gebied trokken: “Zij wisten dat het gemakkelijk groeit en enorm woekert, en zo hadden de legers overal waar ze kwamen verse groente te eten.” In de Middeleeuwen werd het door monniken gekweekt, vervolgt ze.

Dat lees ik later ook op internet: zevenblad werd in de Middeleeuwen gegeten als groente en gebruikt als geneeskrachtig kruid tegen jicht en reuma. In Scandinavië, Rusland en Letland schijnt het nog steeds het een heel normaal ingrediënt in de keuken te zijn. Ook leer ik dat het boordevol vitamine C, magnesium, kalium en calcium zit, en dat je het heel veelzijdig kunt gebruiken. Gekookt als een alternatief voor spinazie, in een ovenschotel, in een hartige taart, als soep, als pesto en gedroogd in plaats van peterselie. De jonge blaadjes kan je rauw eten in de salade.

Zevenblad met venkel, pasta en komkommersalade

De volgende dag wandel ik van haar huis door het bos naar Ubbergen. Daar zal de trainings- en ontmoetingsdag plaatsvinden voor vrijwilligers die een creatieve gehandicaptenvakantie gaan begeleiden. Overal in het bos zie ik zevenblad groeien.

's Avonds sta ik een half uur langs de kant van de weg, omdat ik met een Rotterdammer meelift die onderweg heel nobel een kapotte auto te hulp schiet. En hoe benut ik die gelegenheid nou beter dan met mijn medelifter de berm in te duiken en een flinke bos zevenblad te plukken? De bestuurder trekt zijn wenkbrauwen op als we met de groene bladeren komen aanwandelen, maar we mogen verder meerijden. En de volgende dag staat er weer een simpel zevenbladmaaltje op het menu.

Zevenblad met rijst, bruine bonen, lente-ui en aardappelsambal

Nee, het blijkt geen typisch Nijmeegse plant te zijn, want in het Haarlemse park waar mijn lief en ik ons zaterdag aan de lentezon laven blijkt het ook te groeien: "He, kijk eens, zevenblad!" Ik sla direct enthousiast aan het plukken. Mijn lief is ook wel in voor een avontuur, maar vraagt nog even voorzichtig of we de volgende ochtend gaan halen. Om te demonstreren dat heel veel wilde planten eetbaar zijn pluk ik een madeliefje, vermaal het tussen mijn tanden en slik het door. Dat gaat hem toch een stap te ver, getuige zijn geschokte blik.

Goed, dan houden we het bij zevenblad.

Zevenblad met rooktofu, courgette, ui en gebakken aardappeltjes

"If you can't beat them, eat them" schrijft de auteur van 'Eetbaar landschap' over zevenblad.

Eet smakelijk!

Trouwens, voor wie het opgevallen is dat ik niet meer dagelijks blog en nauwelijks meer op andere bloggers reageer: die tijd komt hopelijk snel weer. Ik mis het bloggen, maar ik geef – heel volwassen enzo - even prioriteit aan mijn werk, mijn freelance onderzoeksopdracht (interviews houden met mensen die te maken hebben gehad met privacyschending, waarbij het vinden van respondenten nog de grootste uitdaging vormt), en de voorbereidingen voor de muziekvakantie voor gehandicapten die ik in juni ga begeleiden.

O, dit was mijn honderdste bericht!