zondag 23 september 2012

Mazzeltov!

Het zal de trouwe lezers niet ontgaan zijn: we zijn in Berlijn. De aanleiding is een bruiloft van een Israëlische vriendin. In 2010 was ze mijn buurmeisje, toen we beiden als 'Praktikantin' in een Camphill-gemeenschap woonden en werkten. Camphill Schulgemeinschaft Brachenreuthe om precies te zijn, een antroposofisch internaat (inclusief school en boerderij) voor verstandelijk gehandicapte en 'seelenpflegebedürftige' kinderen en jongeren. Middenin de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, met uitzicht op de Bodensee. En bij mooi weer zelfs op de Oostenrijkse en Zwitserse bergen.

We werkten allebei in een ander huis, maar in onze schaarse vrije tijd bekeken we samen alle dvd's die de kleine bibliotheek van het dichtstbijzijnde stadje Überlingen rijk was. Of we maakten een stevige avondwandeling door de heuvels (noem het als Hollander gerust bergen) en bossen rondom het internaat, onderwijl onze gal spuwend over het afschuwelijke zware werk. Want 55 uur per week gedragsgestoorde, agressieve kinderen in het gareel houden was niet niks.

Ze ontmoette via een joodse datingsite een joodse jongeheer in Berlijn, die haar al snel kwam opzoeken (en in diezelfde tijd ontmoette ik via een vegetarische datingsite een vegetarische jongeheer in Haarlem, die ik pas maanden later in het echt zou zien). Na het Praktikum vertrok het buurmeisje naar Berlijn. Om bij hem te zijn, en om te werken in een joodse crèche.

Donderdagavond mocht ik bij haar Jungesellinnenabschiedsfeier zijn. En vrijdag was dan eindelijk de Grote Dag. Ik had me verheugd op brekende glazen, opzwepende klezmermuziek en reidansen, en soortgelijke voor antropologen zeer interessante joodse folklore. Helaas bleek de bruid juist een ingetogener westers feestje te wensen, met meer Schweinebraten dan kosjer voedsel. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus de Israëlische gasten zetten uiteindelijk toch spontaan twee volksdansjes in: "Mazzeltov!"

Het huwelijk werd ingezegend door de joodse cantor.

Menukaart in het Duits en het Hebreeuws, en een kaartje met mijn naam in het Hebreeuws.

Wensballonnen werden opgelaten voor in de plastic soep een lang en voorspoedig huwelijk.

"Als zij hem vangt, dan ren ik weg hoor!" waarschuwde de vriend van het meisje naast me. Hij haalde opgelucht adem toen niet zijn vriendin maar ik degene was die, echt geheel per ongeluk, het bruidsboeket ving. De opmerkingen over vervolgfeesten waren de rest van de avond niet van de lucht. Maar daar komt voorlopig niks van in hoor.

Vooruit, ook nog een paar foto's van de plek waar we elkaar leerden kennen, de bruid en ik. De omgeving was er namelijk werkelijk prachtig. Om privacyredenen wel zonder de kinderen erop.

Ingang van ons huis (sneeuw in april!).

Links ons huis, in de verte de Bodensee.

De koeien van de bijbehorende biologisch-dynamische boerderij, na een lange winter eindelijk weer naar buiten. En prompt smaakte de melk en kwark weer veel lekkerder.

Uitzicht op Überlingen (en op mijn voeten).

Marienschlucht, aan de overkant van de Bodensee.

Boomhuis in Überlingen.

Centrum Überlingen.

Deutsches Brot für Anfänger

Ik ben er dol op, maar voor wie het sponzige Nederlandse brood gewend is, is dat stevige Duitse brood best even wennen...




zaterdag 22 september 2012

Ik heb geen toekomst, zei ze

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat mijn moeder overleed. Elk jaar op deze datum bezoek ik met mijn broer en mijn stiefvader haar graf. Dit jaar kon dat voor het eerst niet, omdat ik ter ere van een bruiloft een weekje in Berlijn ben. In plaats daarvan deel ik, vanuit Berlijn dus, de woorden die ik vlak na haar overlijden schreef, over een onwaarschijnlijk lichtpuntje op een onwaarschijnlijk zwarte dag.

Zaterdag 22 september 2007. Een vrouw stapt de openbare bibliotheek van Delft binnen, met het sterke gevoel die dag een boek te willen vinden dat haar iets zal brengen. Tussen de eindeloze rijen geëtiketteerde boeken valt haar oog op een boek zonder label: 'Ik heb geen toekomst, zei ze. Over suïcide en de gevolgen voor nabestaanden,' geschreven door Elly den Herder-Michielsen. Ze neemt het van de plank, en er valt een briefje uit:

Beste vinder,

Dit boek is niet van de bibliotheek. Het is hier ‘te vondeling gezet’ met de bedoeling dat het terecht komt bij iemand die er iets aan heeft.

Groet,
De vorige eigenaar


Dat betreft haar toch niet? Waarom neemt ze het dan toch mee, en begint ze het in de trein te lezen?

Zaterdag 22 september 2007. Verdwaasd zit ik in de trein naar Twello. Het dringt nog niet tot me door. Mama. Nee. Het kan gewoon niet zo zijn. Het mág niet zo zijn. Mijn horloge was die ochtend stil blijven staan rond het tijdstip dat ze het gedaan moest hebben. Ik moet nog wel even Ruth bellen dat ik die middag niet op haar feestje kan komen. Op haar voicemail verklaar ik in enkele zinnen de reden van mijn afwezigheid. Ik geneer me voor de andere mensen in de coupe, maar gelukkig zijn dat er niet veel op dit tijdstip. Telefoon terug in mijn overhaastig ingepakte tas. Ik staar uit het raam naar buiten. Weilanden, grijze luchten. Hetzelfde uitzicht als altijd, maar toch als nooit tevoren.

Dan schrik ik op. De vrouw aan de overzijde van het gangpad is opgestaan, en staat nu naast me. Ze verontschuldigt zich. Natuurlijk, volgens de hedendaagse fatsoensregels is het de normaalste zaak van de wereld dat mensen per telefoon privé-gesprekken voeren in de trein. Dezelfde etiquette gebiedt medepassagiers om stoïcijns te doen alsof ze niet meeluisteren. Ja, ze heeft mijn woorden opgevangen, vertelt de vrouw, en ze kon niet anders dan breken met de etiquette. Ze biedt me haar condoleances aan, en vertelt me dan een onwaarschijnlijk verhaal. Over haar bezoek aan de bibliotheek die ochtend, over een boek dat ze daar gevonden heeft en dat ze nu zat te lezen in de trein. Of ze het mij zou mogen aanbieden?

Het was voor mij bedoeld. Het was bedoeld voor de andere rouwenden die bij het horen van mijn verhaal, mijn wonder, even vertroosting vonden. Synchroniciteit. Die dag – en de momenten dat ik er aan terugdenk – was het vooral een bijzondere ontmoeting, een teken van troost, in een werkelijkheid die buiten alle werkelijkheid stond en staat. Dank je wel 'vorige eigenaar', dank je wel Carla.


*****Aanvulling *****

Op 6 november (een dag na de verjaardag van mijn moeder) ontving ik onderstaande email, van de schrijfster van het boek.

Hallo Marije,

Toen ik gisteren (n.a.v. het nieuws over de rouwadvertentie/ zelfmoord van Tim Ribberink) op internet naar mijn eigen boek zocht kwam ik jouw blog tegen.
Ik heb het met ontroering gelezen. Het is voor mij heel bijzonder om te lezen dat het boek dat ik -met veel pijn en moeite- heb geschreven op deze manier een weg heeft gevonden naar iemand voor wie ik het heb willen schrijven..

Voor jou was het een bemoediging om dit mee te maken. Voor mij is het een bemoediging om jouw verhaal te lezen.

Dank hiervoor,
Veel goeds toegewenst !

Hartelijke groet van
Elly den Herder - Michielsen 

zondag 16 september 2012

Klapvee


Verdwijnt voetschimmel als je over je eigen voeten heen plast? En helpt vet eten tegen een kater? Ja mensen, ik barst van de medische basiskennis nu ik een hoogst intelligente en nuttige televisieshow over het menselijk lichaam heb bijgewoond.

Vriendje was ingehuurd om de illustraties te maken voor een onderdeel van een nieuwe spelshow, en het leek ons wel wat om deze plaatjes van lichaamsdelen live voorbij te zien trekken. Eigenlijk had ik daar al meteen een beetje spijt van toen ik op televisie de eerste aflevering van de show zag. Mijn hemel, wat een kijkcijferkanon kanonnenvoer. Maar aan de andere kant: het leek me wel een unieke ervaring zoiets eens van dichtbij mee te maken. En dat gaf de doorslag.

De reis per openbaar vervoer naar de studio was hels, omdat station Hilversum plat bleek te liggen. Gelukkig bereikten we het complex net op tijd. Strontchagrijnig en wel.


Het publiek werd opgewacht door een opjut-mannetje dat, ik moet het hem nageven, geknipt was voor deze taak. Hij onthulde welke bekende Nederlanders we die dag zouden ontmoeten (gil! gil!) en bracht ons de basisbeginselen van het applaudisseren bij. En het publiek klapte en papegaaide dat het een lieve lust was.

De mensen die bij aankomst een nummertje hadden gekregen mochten als eerste door de deur richting de studio. Al snel vermoedden we het hoe en waarom van die nummerverdeling, want een stoet strakke en bloedmooie meiden trok aan ons (de uitgezakte nummerlozen) voorbij, om plaats te nemen op de voorste rijen van de publiekstribunes.

Voor de show begon namen we enkele klapscenes op, die later in het programma gemonteerd zouden worden. En toen ging de show van start. Vier BNers waarvan ik de namen al kwijt ben streden samen met hun publieksvak om de eer en een gesponsorde prijs.

Ik denk niet dat ik de uitslag mag verklappen. Al lijkt het me wijselijk om alvast te vertellen dat je niet over je voeten hoeft te plassen als je van je voetschimmel af wilt komen.

vrijdag 14 september 2012

Pay it Forward II

Ik doe mee met de actie Pay it Forward 2012, wat inhoudt dat ik vijf mensen dit jaar moet verrassen met iets handgemaakts.

Maar wat maak je voor iemand die al haar spullen aan het verkopen en weggeven is, en op het punt staat met een kleine rugzak naar verre oorden af te reizen, om de wereld en zichzelf te ontdekken? Daar brak ik mijn hoofd wel eventjes over, aangezien ik geen talent heb voor sokken breien, toilettasjes naaien of diarreeremmers punniken.

Juist. Een liedje dat overal ter wereld te beluisteren is, zonder extra ballast mee te hoeven slepen. Speciaal voor Irene van Experimenten des levens. Sorry voor de homemade & houtjetouwtje kwaliteit van de opname, de zang en het gitaarspel, maar goed, dat hoort eigenlijk ook wel bij een zelfmaakproject.


Het liedje is een aangepaste bewerking van een bestaand liedje (wie herkent het? ik durf de naam van het duo niet zo goed te noemen). De inkttekening bracht ooit de virtuele kennismaking tot stand: Irene en ik bleken allebei meerdere maanden in India rondgereisd te hebben.

Irene, ik wens je alvast geweldige ervaringen toe. Je houdt ons toch wel op de hoogte via je blog?

Zelf ontving ik onlangs dit leuke zelfgemaakte portemonneetje van Olga:

vrijdag 7 september 2012

Woekersla

Eigen schuld. Ik had de sla gewoon nooit naast de bak met zonnebloemen moeten zetten. Nu denkt hij dat hij ook zo hoog de lucht in moet. En het lukt hem nog vrij aardig ook. Kijk maar:


Ik wacht met spanning tot de knoppen van de slaplant openbarsten. Wat zou eruit komen?


Ook de basilicum en de munt heb ik te ver laten doorwoekeren, en dit is wat je dan krijgt: witte en lila bloempjes!



Ook in de bak met rucola priemt een bloempje, maar ik vermoed dat die domweg verdwaald is.


Of die groenten en kruiden nu nog eetbaar zijn weet ik niet, maar een vrolijke boel is het wel, daar op mijn balkon.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...