woensdag 28 maart 2012

Lichten uit en sterren spotten


Joehoe, ik heb mijn eigen ster! Tussen die van André Kuiper en Carice van Houten. Het enige wat ik ervoor hoefde te doen was me inschrijven voor Earth Hour, een wereldwijde campagne voor de toekomst van de aarde. Ook in Nederland gaan zaterdagavond 31 maart een uur lang de lichten uit van duizenden huizen en monumenten. De teller staat nu op 19.572 deelnemers.

Zaterdagavond ga ik dus lekker een uurtje in het donker zitten. Kan ik meteen de hemel afspeuren naar die Marije Braakman-ster. Zie ik jullie sterren er dan ook tussen stralen?

zaterdag 24 maart 2012

Pay it Forward I: Voor Marieke


Mijn eerste Pay it Forward-bijdrage is vandaag aangekomen bij Marieke van Marieke maakt. Twee zelfgedecoreerde kaarsen met een symbolische boodschap. De pimpelpaarse met de grote kleurige bloemen, die is onmiskenbaar voor Marieke en haar fleurige meidenhuishouden. De witte met de kleine roze roosjes, die mag Marieke ook branden. Voor haar hartsvriendin, en mijn oud-huisgenootje en studievriendin, van wie we deze maand plotseling afscheid hebben genomen.


Meer over Pay it Forward 2012 lees je hier.

Kinderatelier: Brooddeeg


Brooddeeg, wie kent het nog van vroeger? Kinderen van nu vinden het ook geweldig. De meiden die het kinderatelier bezoeken in ieder geval wel.


Omdat de zon zo lekker scheen verplaatsten we het atelier naar buiten. We maakten kuikentjes, bloemetjes, paaseieren, aardbeitjes en nog veel meer vrolijke lentefiguren. En natuurlijk nog wat smerige drollen, voor 1 april.


Toen de kinderen uitgeboetseerd waren en het tijd vonden om elkaar achterna te gaan jagen door de tuin, gingen de volwassenen ook nog even met hun vingers in het deeg.


Recept brooddeeg:
2 tot 3 delen meel, 1 deel zout, 1 deel water, lepeltje olie. Voor de kleur kan je er wat ecoline, voedingskleurstof of plakkaatverf doorheen kneden. Ik heb ecoline gebruikt. Afbakken op 100 graden in 1 a 2 uur (oven niet eerst voorverwarmen), en daarna lakken met vernis.

woensdag 21 maart 2012

Gehandicaptenvakantie begeleiden

De vakantievoorpret kan beginnen. In juni ga ik een muziekvakantie begeleiden voor mensen met een verstandelijke beperking. En ik overweeg daar in juli nog een theatervakantie achteraan te gooien. Een feestje om dat te mogen doen. Maar ook een ware uitputtingsslag, met intensieve dagen en korte nachten.

Vorig jaar koos ik voor een teken-&schildervakantie in Gelderland, bij dezelfde organisatie. Het team van vrijwilligers gunde mij de vrijheid om bijna het hele programma van teken- en schilderactiviteiten te verzinnen en te coördineren. Een unieke en geweldige ervaring, en dat mijn verzinsels aansloegen was natuurlijk mooi meegenomen. Op wolkjes zwevend kwam ik weer thuis. Licht in mijn hoofd vanwege mijn enorme slaaptekort en oververmoeidheid. Maar ook omdat het zo ‘kloppend’ had gevoeld om daar te zijn, om het activiteitenpro-gramma te draaien en de deelnemers te begeleiden. Nog geen maand later vond ik dan ook een betaalde baan in de activiteitenbegeleiding. Niks meer kantoor en beleidsstukken, lekker creatief in de zorg werken.

Dertien gasten met heel verschillende karakters waren er tijdens die teken-&schilderweek. Veel gelegenheidskrabbelaars die vooral uit waren op een slow-motion vakantie zonder veel gedoe. Maar ook enkele rasschilders met ware kunstenaarsallures, waaronder een echte die-hard die ik zelfs in haar bed nog kleurend aantrof. Met een dekbed vol viltstiftvlekken natuurlijk. Een boze brom kon ik krijgen als ik dan zei dat het toch echt tijd was om te gaan slapen.

De gasten hebben onder andere eigen interpretaties gemaakt van schilderijen van de Grote Meesters. Ook hebben we buiten landschappen geschilderd, en toen er een hittegolf voorbij kwam hebben we spontaan Chinese waaiers gemaakt voor wat verkoeling. Verder hebben we geboetseerd met gekleurd brooddeeg, keramieken bekers beschilderd, glas-in-lood raampjes gemaakt, verfschorten beschilderd en kartonnen mappen gemaakt waar alle schilderwerkjes in bewaard konden blijven. Overige onmisbare ingrediënten voor een geslaagde vakantie waren natuurlijk winkelen, zwemmen, eindeloos koffieleuten, liedjes zingen aan het kampvuur, (plaatjes)bingo spelen, veel te veel lekker eten en een bonte avond met disco. De week werd afgesloten met een heuse expositie waar warempel ook nog mensen op af kwamen.

Ik heb voor dit blog foto’s gekozen waar geen deelnemers herkenbaar op staan, omdat ik niet weet of ze daarmee zouden instemmen.

De inspiratiegids en diploma's die ik van tevoren maakte, en drie kettingen van zelfhardende poppenklei voor de zogenaamde 'Picasso's van de dag' (een roulerende eretitel voor gasten die dan de hele dag extra verwend werden).

Nep-glas-in-lood: met viltstift ingekleurde kleurplaten ingewreven met zonnebloemolie.

Een eigen interpretatie maken van beroemde werken van de Grote Meesters

Daar hangen ze, de Kleine en de Grote Meesters onder elkaar

Gewapend tegen de hittegolf met eigengemaakte waaiers

Bezoekers naar de eindexpositie lokken

De hele vakantieboerderij vol kunstwerken

Die week lag ik ’s nachts urenlang wakker, zo pal naast vier andere begeleiders en een zoemende airco. Daarom heb ik nu gekozen voor een vakantie op een locatie waar ik een eigen kamertje heb. Bovendien durfde ik dit jaar geen teken-&schildervakantie te kiezen, omdat ik me niet kon voorstellen dat dat weer zo leuk zou kunnen worden. Dat kan toch alleen maar een slap aftreksel worden van vorig jaar? Dan liever iets helemaal anders. In ieder geval een muziekvakantie dus. Lekker hossen op Frans Bauer!

maandag 19 maart 2012

Vliegend buffet


De kranten stonden er bol van: er zou een horrorwinter op komst zijn. Om de arme vogeltjes de winter door te slepen kreeg ik van de Sint een pakket vetbollen. Een zakje zonnebloempitten hing ik meteen aan mijn balkonreling. Dat dit niet helemaal nodig was, bleek toen in januari de zaden begonnen te ontkiemen en er zowaar zonnebloemen uit begonnen te groeien (zie hier).

Uiteindelijk hadden we toch nog een paar daagjes winter, maar niet genoeg om het hele vogeloverlevingspakket er doorheen te jagen. Die kleverige zakjes nog een jaar bewaren leek me niks en weggooien is ook weer zo’n verspilling, dus ik besloot de hele boel nu toch maar aan de balkonreling te hangen. ’t Zal vast ommeunig onverantwoord zijn om vogels bij het krieken van de lente nog bij te voederen met zulk energierijk voer. In mijn lijstje van Goede Daden durf ik het dus niet plaatsen. Maar gezellig om naar te kijken is het wel. Ook de vogels zelf hoor ik niet klagen.

Mijn vogelsnackbar is een komen en gaan van stadsduiven. Ze komen ongegeneerd schransen, stikken ternauwernood niet in een pinda of zonnebloempit, poepen nog even mijn balkon vol, en zeggen dan weer gedag (tegen mij of het vogel-kleiwerk) met hun snavel nog kleverig van de klonten vet.






En ondertussen voederen we de mens ook maar wat bij met robuuste mueslikoeken vol noten, zaden en maismoutstroop (zie baksel in de oven).

zondag 18 maart 2012

De bol is vol!


Precies twee maanden geleden schreef ik een blogbericht over de tassenbol. In de bol kunnen schone en overtallige tassen van thuis gedeponeerd worden. En klanten die een tasje nodig hebben, kunnen er gratis eentje uithalen. Dat scheelt een boel plastic afval!

Mijn Rotterdamse Jumbo-filiaal aan de Botervloot heeft een tassenbol staan. Maar helaas, een tweedehands tasje was er -tot vandaag- niet in te bekennen. De bol wordt door het personeel gevuld met spiksplinternieuwe, hagelwitte, snel scheurende wegwerptasjes. Juist het type tasjes dat de branchevereniging van supermarkten wil gaan afschaffen vanwege de grote milieubelasting. Vandaar dat ik me in januari iets voornam: die bol moest vol! Met gebruikte, maar nog schone en hele plastic tasjes.

Ik plaatste een oproep in het bewonersblad. Mijn partner-in-crime zamelde tasjes in van woongroepgenoten en collega’s.


Vandaag was het zo ver. Met de fietstassen en rugzak vol plastic tasjes vertrokken we naar de Jumbo. De witte wegwerptasjes waar de bol zoals gewoonlijk mee gevuld was viste ik eruit en stopte ik in een draagtas.


Onder het toeziend oog van nieuwsgierige klanten en caissières kon toen het vullen beginnen...



En vol zat de bol! Toen ik een stapje achteruitzette om de bontgevulde bol te bewonderen, wierp een klein jongetje er meteen een verfrommelde kassabon in, klaarblijkelijk in de veronderstelling dat er een nieuwe afvalbak was geplaatst. Lekker dan.

De tas met witte zakjes leverde ik af bij de servicebalie, samen met een uitdraai van mijn ‘die bol moet vol!’-blogbericht. De caissière nam deze zonder blikken of blozen in ontvangst, alsof zoiets iedere dag gebeurde. Maar vijf minuten later, toen we nog even in de winkel liepen voor wat boodschapjes, hoorde ik haar vol vuur verhaal doen tegen een collega van de kaasafdeling. Een betoog waaruit ik de woorden "helemaal vol!" en "plastic tasjes!" opving.


Quasi-onopvallend postten we nog even bij de uitgang. Af en toe zagen we klanten een verbaasde blik op de bol werpen. Het moet een vreemde gewaarwording zijn, een bol waar altijd smetteloze nieuwe tasjes in gelegen hebben, nu zo vol met gekleurde oude tasjes. Maar al snel kwam er een groepje jongeren de deur uitgelopen met tasjes van de Aldi en de AH in de hand, waarvan we nog wisten dat die bovenop hadden gelegen. De bol is ingewijd!

Genoeg

Er was weer een boel te doen vandaag. In Amsterdam werd gedemonstreerd tegen megastallen, duizenden gelegenheidsvrijwilligers staken overal in Nederland de handen uit de mouwen tijdens NL Doet, en in Tilburg vond de landelijke Genoegdag plaats. Die dag wordt jaarlijks georganiseerd door de makers van Genoeg, het tijdschrift over duurzaam leven met minder spullen, meer kwaliteit, minder gedoe en meer tijd. Elke twee maanden biedt het tijdschrift naar eigen zeggen ‘inspiratie en praktische informatie voor een creatiever leven met minder geld’. Op de Genoegdag krijg je dat in één dag over je heen geplempt. Genoeg denkvoer en praktijkvoorbeelden om weer een jaar vooruit te kunnen.


Een jaar geleden hadden we al kennisgemaakt met Annemiek van Deursen van het Consuminderhuis in Landgraaf. Op het eerste gezicht een doorsnee dame van middelbare leeftijd, met het bijbehorende provinciale uniform: brilmontuurtje, kort kapseltje en een oversized gewaad. Maar zodra ze met haar Limburgse tongval en droge humor begint te spreken, hangt de zaal aan haar lippen. Op de Genoegdag van vorig jaar hield ze een presentatie over moestuinieren. “Nou ja, dat zitten we dan maar even uit”, was toen onze eerste, nogal lauwe, reactie. Maar ze bracht haar verhaal zo met verve, dat na afloop de complete zaal (inclusief ondergetekende) per direct naar huis wilde hollen om ook een moestuin te beginnen. Het was bijna vechten om één van de door haar meegebrachte topinamboerknollen (huh watte??) te bemachtigen. Dit jaar lag de focus van haar presentatie op het Consuminderhuis waar zij de scepter zwaait, en waar minima met grote geldzorgen wordt geleerd om royaal te leven met weinig geld. Ze leren budgetteren, hergebruiken, gezond en goedkoop koken, moestuinieren en creatieve dingen maken, en krijgen gratis de spullen die ze nodig hebben. Maar bovenal vinden ze hun gevoel van eigenwaarde en levensvreugde terug.


Daarna was het de beurt aan Jeroen van Agt van OliNo, die eerst met wat verontrustende feiten kwam over het opraken van de mondiale olievoorraad, en vervolgde met een persoonlijk verhaal over hoe die schokkende ontdekking zijn manier van leven had beïnvloed. Van een grootafnemer van elektriciteit (13.000 kwu per jaar, waarvoor hij meer dan €3000 neertelde) veranderde hij in een bewuste gebruiker. Bovendien stapte hij over op het zelf opwekken van elektriciteit en warmte. Zijn huidige energieafname? 0 kwu!


De auteur van het boek ‘De Duurzaamheidsrevolutie’ stak daarna een hoopgevend verhaal af over de opmars van het duurzaamheidsdenken onder bedrijven, consumenten en investeerders. Af en toe blies daar een fagot tussendoor. Ik kon niet zo goed meer luisteren, omdat ik in mijn hoofd de voorgaande presentaties nog aan het herkauwen was.


Een kleine informatiemarkt met allerhande propagandamateriaal van organisaties op het gebied van duurzaamheid kon natuurlijk niet ontbreken. Tot mijn verbazing vond ik er zelfs het boek dat ik gisteren in mijn blog over veganisme noemde; het boek ‘Het beste voor de aarde’ dat zo’n grote impact op me had toen ik het als 18-jarige las. Ik had deze week gekeken of het misschien ergens te leen was of tweedehands te krijgen, omdat ik het graag nog eens nostalgisch wilde herlezen. Warempel, daar lag het gratis en voor niks, omdat de uitgeverij graag de ‘kadootjeseconomie’ in de praktijk wilde brengen.

Het praatje van Milieuridder Ray bleek vervallen te zijn en het afsluitende muzikale programma wilden we niet meer afwachten. Zoveel inspiratie en informatie... voor vandaag en de rest van het jaar vonden we het wel weer even genoeg.

Filmpje!

zaterdag 17 maart 2012

VeggieChallenge


De lente is nog nauwelijks begonnen, en nu al heb ik voor de zomer iets toegezegd: ik doe mee aan de actie VeggieChallenge 2012 en ga dertig dagen geen dierlijke producten eten. De aankondiging voor de actie kwam deze week voorbij waaien op facebook, en ik heb me meteen aangemeld. Ik had net de afgelopen dagen wat nare dingen zitten lezen over de zuivelindustrie, en prompt bij de biowinkel alleen plantaardige boodschappen gedaan. Omdat ik nog niet zeker weet of ik het nu al volhoud, lijkt zo’n dertig-dagen-uitdaging me een goede stimulans. Temeer omdat de initiatiefnemers van Viva Las Vega's rekenen op tenminste 3000 deelnemers, en ik dus met minimaal 2999 anderen in hetzelfde schuitje zit.

Ik kon zelf invullen hoeveel dagen per week ik wil meedoen, en of ik dan alleen vlees wilde laten staan (wat ik altijd al doe, dus dat leek me niet bepaald een uitdaging), of ook andere dierlijke producten zoals eieren en zuivel. Voor wie het volhoudt zijn er allerlei prijzen te winnen.

VeggieChallenge benadrukt op de site vooral de milieuvoordelen: Als alle Nederlanders één dag per week geen vlees zouden eten, zijn in één klap alle Nederlandse klimaatdoelstellingen voor huishoudens gehaald! Dat blijkt uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Amsterdam. Met twee vleesloze dagen per week, halen we bovendien qua broeikasgassen in één klap 2 miljoen auto's van de snelweg. Minder dierlijke producten gebruiken, is één van de makkelijkste en efficiëntste manieren om het milieu een handje te helpen.

Zelf ben ik altijd het meest vatbaar voor verhalen over zielige diertjes. Als ik lees dat een koe elk jaar moet kalven om de melkproductie op gang te houden, en dat dit kalfje al snel na de geboorte wordt weggehaald en (in het geval van stiertjes) vervolgens vetgemest en gedood, smaakt die aardbeienkwark meteen een stuk minder zoet. En dat er bij het fokken van legkippen evenzoveel kuikenbroertjes geboren worden, die vervolgens worden versnipperd en vergast of als plofkip in de winkel komen te liggen... nou laat dat ei dan maar. Dat je als vegetariër niet meewerkt aan de bio-industrie en het doden van dieren is dus eigenlijk een fabeltje.

Vegetariër ben ik sinds ik in groep 7 of 8 van de basisschool een spreekbeurt hield over dierenmishandeling. Ik had het geluk dat mijn moeder het geen probleem vond om voor mij sojabrokjes te weken of kleffe ballen te boetseren van notenburgerpoeder en water (ja, het assortiment vleesvervangers is er in de loop der jaren wel op vooruit gegaan). Als pre-puber had ik even een terugval, maar op mijn 14de ging ik definitief overstag. Toen ik als 18-jarige het boek ‘Het beste voor de aarde’ van Rymke Wiersma en Weie Reinboud las, besloot ik ook zuivel, eieren en honing te laten staan. Vooral toen ik in mijn studententijd in historisch-sociologische, spellingschecker hou je erbuiten! veganistisch-biologische kraakpanden en eetcafés belandde was dit goed werkbaar. Maar toen ik mijn antropologische omzwervingen rond de wereld ging maken, kwam de klad er al snel in. Ik werd weer ‘gewoon’ vegetariër, en worstelde me tijdens mijn veldwerk zelfs een sporadische keer door iets vlezigs heen (ieww lever!).

Maar nee. Huppetee, lekker terug naar de plantjes dus, en kijken hoe dat bevalt. Aan de ondersteuning zal het niet liggen: "Als VeggieChallenge deelnemers krijg je een maand lang de heerlijkste recepten toegestuurd. Wij begeleiden je met tips en tricks, shoppingadvies en de beste restaurantrecensies. Ook staat een team klaar om via de Twitter #VeggieChallenge hotline jouw meest prangende voedselvragen te beantwoorden."

donderdag 15 maart 2012

Proefkonijn II


Vandaag kluste ik bij als onderzoeksrespondent.

Toen ik nog student was liet ik psychologiestudenten en neurolinguïsten regelmatig op mij experimenteren. In ruil voor een paar euro’s doorliep ik in hun laboratorium wat computerprogramma’s en liet ik mijn brein binnenstebuiten keren. Tot de experimenten te voorspelbaar werden, en ik nauwelijks meer te foppen was - de testjes maten namelijk altijd stiekem iets anders dan wat er van tevoren verteld werd.

Tegenwoordig sta ik ingeschreven bij enkele online onderzoekspanels. Elke keer dat ik een enquête invul verdien ik een beetje geld of wat spaarpunten, die eens in de zoveel tijd verzilverd kunnen worden. Ik blijf wel mijn eigen kritische zelfje hoor, dus kijk wel of ik het onderwerp van onderzoek de moeite waard vind. Voor stomme commerciële onderzoeken over hoe nutteloze producten beter aan de man (m/v) gebracht kunnen worden pas ik. De laatste twee enquêtes die ik invulde gingen over wat ik belangrijk vind in een betaalde baan, en over mijn eventuele milieubezwaren rond papieren wegwerpservetten. Nou, daar wil ik best mijn zegje over doen.

Sommige onderzoeksbureaus zoeken respondenten voor groepsgesprekken en individuele interviews. Door CG Selecties werd ik vandaag op kantoor uitgenodigd voor een onderzoek naar de OV chipkaart. Ik had me voorbereid op een langdradig vraaggesprek over mijn ervaringen met de kaart, maar trof een nagebouwde NS-automaat aan. In twee verschillende testversies van het doorklikscherm moest ik zogenaamd mijn saldo opladen, een bestelling ophalen en een treinkaartje naar Antwerpen kopen. Mijn oogbewegingen werden geregistreerd, een webcam filmde mijn kop en ik moest onderwijl hardop vertellen wat ik dacht en deed. Na het testen beantwoordde ik wat vragen over de gebruikersvriendelijkheid en de vormgeving van de twee interfaces. Een uur later wandelde ik de deur weer uit. De beloning? €40! Dat is lekker verdienen, toch?

Online vragenlijsten invullen tegen beloning, o.a.:
Stempunt.nu, proefpersonen.nl, ikziehetzo.nl, meedoenaanonderzoek.nl.

Deelname aan groepsgesprekken en individuele interviews tegen beloning, o.a.:
Motivaction.nl, cgselecties.nl.

maandag 12 maart 2012

Hartenkoning

Ik dacht dat ik als enige zo dwaas was om zoveel papieren hartjes te knippen (zie hier en hier). Maar dit vond ik vandaag in mijn brievenbus...

donderdag 8 maart 2012

Gratisgratisgratis


"TV gratis af te halen. Niet bepaald het nieuwste model, maar hij functioneert nog prima. Inclusief afstandsbediening. Beelddiagonaal 52 cm. Ik hoef er niets voor te hebben, want ik heb hem zelf vorig jaar ook gratis gekregen."

Een jaar geleden hakte ik de knoop door. Ik zou mijn Digitenne-abonnement opzeggen. Mijn tv-tje deed het toch niet meer zo goed, en tegenwoordig valt er via internet genoeg terug te kijken.

Maar voor ik de daad bij het woord had kunnen voegen, belde een vriend uit Schiedam: "Ben je thuis? Ik heb een verrassing voor je." Een week eerder had ik mijn oude pc gedoneerd aan zijn goeroe. Een Zen-monnik die een computer nodig had om zijn memoires te schrijven. Ik dacht dan ook dat hij een bedankje van die monnik wilde komen overbrengen. Nou, kom maar op daarmee! Maar toen ik de deur opende, zeulde de vriend een enorme tweedehands televisie binnen. Omdat hij het zo sneu vond dat ik maar zo'n klein toestelletje had, vertelde hij erbij. En omdat ik het, op mijn beurt, zo sneu vond om zo'n goedbedoeld gebaar af te wijzen, installeerde ik het bakbeest. Mijn oude tv ging naar een studente van de kunstacademie die bezig was met een video-installatie, en het Digitenne-abonnement liet ik doorlopen.

Tot vandaag.

Opzeggen bleek tegenwoordig heel makkelijk online te kunnen. Om meteen spijkers met koppen te slaan zette ik de tv op Marktplaats. Gratis, omdat ik het niet netjes vind er geld aan te verdienen. De advertentie was amper gepubliceerd, of de gretige reacties stroomden al binnen. In de trant van: "hello, mag ik alstublief hem hebben." Zelfs de advertentie wijzigen in 'gereserveerd' temperde de stroom aan reacties niet. Het aanbod verwijderen was de enige optie. Als het goed is komt iemand uit Den Haag hem volgende week ophalen.

Iets minder hard ging het met het andere item dat ik vandaag gratis aanbood. Maar dat deed ik dan ook alleen via facebook. Ik kreeg vandaag van een lieve huisgenoot twee theaterkaartjes voor de voorstelling 'Wij zijn blij' van vanavond, waarin allerlei gewone Rotterdammers hun visie op blijdschap geven. Na een paar uur radio-stilte ("wil er dan niemand met mij op stap?" dacht ik al wanhopig) meldde Juriaan zich gelukkig.

Dus: lekker gratis naar het theater vanavond. Net zoiets als tv kijken, maar dan zonder scherm.

Wie van jullie heeft ook z'n tv de deur uitgedaan, en hoe bevalt dat?

maandag 5 maart 2012

Openbare boekenkast


In de gezamenlijke ruimte van ons wooncomplex staat een boekenkast. Wie oude boeken kwijt wil zet ze er in, en wie zin heeft in een leuk boek haalt er iets uit. Ideaal, zo'n huisbibliotheek. Vandaag zat er niets van mijn gading tussen, maar ik heb zelf wel vier gelezen boeken gedoneerd.

Maar het kan nog leuker.


In 2010 woonde en werkte ik op wandelafstand van Überlingen, een sprookjesachtig Duits stadje aan de Bodensee. Vlak aan de boulevard in het stadscentrum stond, zomaar in de openlucht, een boekenkast. Je kon er gratis een boek uithalen, maar er ook zelf boeken inzetten. Op het bankje ernaast kon je je nieuwe aanwinst alvast inwijden.

En ja, het werkte echt! Ik ging er zelf regelmatig snuffelen, en vaak stonden er hele mooie boeken tussen. Zelfs puntgave kinderspelletjes vond ik er. De kinderen van de Camphill-gemeenschap waar ik werkte waren er dolblij mee, vooral Thomas met zijn doe- en leesboek over het heelal. Toen ik weer terugging naar Nederland heb ik een gedeelte van mijn boeken daar achtergelaten. In welke handen zouden die inmiddels beland zijn?

zondag 4 maart 2012

Bloed, zweet en Google

Altijd erg vermakelijk om te zien op wat voor Google-zoektermen mensen op mijn blog terecht komen. ‘Bruine jood’, ‘adukibonen smakeloos’, ‘door schuldeisers belaagd’, ‘gefeliciteerd snippers’, ‘voipbuster uwv’, om maar wat recente zoektermen te noemen. Vandaag stond daar tussen ‘bloed zweet en luxeproblemen’. Ik kan me niet herinneren ooit over bloed of zweet of luxeproblemen geschreven te hebben. Maar goed, zo’n aparte woordcombinatie, daar moest ik zelf ook maar eens op Googlen.

Het bleek te gaan om een nieuw programma van de BNN. Wat jullie vast allemaal al wel kenden, maar ik toevallig nog niet. Het programma stelt de vraag: zou je je consumptiepatroon aanpassen als je weet onder welke omstandigheden de dingen die je koopt geproduceerd worden? Zes jongeren, productjes van onze welvaartsmaatschappij, worden naar Ethiopië en Bangladesh gestuurd. Daar gaan ze voor een schamel loontje aan de slag in de fabrieken en op de plantages waar onze luxegoederen hun oorsprong vinden. Ik heb meteen via Uitzendinggemist de eerste drie afleveringen afgewerkt. Daarin worden de jongeren in Ethiopië achtereenvolgens aan het werk gezet in een goudmijn, op een koffieplantage en in een leerlooierij. Het geld voor hun maaltijden en onderkomen moeten ze zelf bijeensprokkelen, en dat blijkt nog niet mee te vallen.


Ze komen hard binnen, die uitzendingen. Ergens weten we het wel, dat kinderhandjes onze kleding in elkaar zetten, dat koffieplukkers een week moeten werken om in onze NS Kiosk één coffee-to-go te kunnen kopen, en dat het verhaal achter goud verre van blingbling is… Maar om het door de ogen van die jongeren te beleven is toch andere koek.


Ik kom erachter dat er flink wat mediaberichten verschenen zijn over de serie. Daarin wordt, heel sensatiebelust, vooral de botsing tussen de veganiste en de rest van de deelnemers uitvergroot. Ik herken de veganiste als het meisje bij wie ik vorige maand een heerlijke biologisch-plantaardige maaltijd gegeten heb. Koken kon ze als de beste, maar in dit programma komt ze niet echt happyherbi uit de verf. Het veganisme zelf helaas ook niet.

Hoe dan ook, de volgende keer dat Google iemand bij mij binnenloodst op de zoektermen ‘bloed zweet en luxeproblemen’, komt ‘ie tenminste aan z’n trekken, nu ik er een blogje aan heb gewijd. Kijken jullie ook? Iedere maandagavond om 20:55 op Ned3, of via uitzendinggemist.nl. Wat zijn trouwens de raarste zoektermen waarmee mensen op jullie blog terechtgekomen zijn?

zaterdag 3 maart 2012

Gift a stranger

Ik: “Zal ik het doen of is het raar?”
Lief: “Raar is het sowieso. Maar leuk ook.”
Ik: "Nou, ik doe het gewoon hoor.”

Ik klikte op OK en er verscheen een adreslabel op mijn scherm dat ik moest printen. Een adres in het Duitse plaatsje Herne. Wie er woont? Geen flauw idee. Wat ik wel weet? Dat daar op die boerderij volgende week een pakje op de deurmat valt.


Google was de afgelopen dagen niet zo positief in het nieuws. En terecht, de nieuwe privacyvoorwaarden zouden in strijd zijn met de Europese privacywetgeving. Vandaag kwam ik via ‘ikkominactie’ terecht op een site die op een vrolijke manier gebruik maakt van een controversiële Google-functie. Namelijk van ‘Google reverse geocoding’, waarbij coördinaten op een landkaart voorzien worden van het bijbehorende adres. De namen van de bewoners staan er gelukkig niet bij. De site 'Gift a stranger' biedt de mogelijkheid om cadeautjes te versturen naar adressen die willekeurig door de Google-dienst geselecteerd worden. Dat leek me wel een geinige en toepasselijke actie voor vandaag.

Op de wereldkaart is te zien wat er zoal is verstuurd, en dat is behoorlijk wat. Een inwoner van Saoedi-Arabië ontving een reep chocola uit Kopenhagen, de Poolse Adriana bakte koekjes voor iemand in Zwitserland, iemand in een Nederlands dorpje ontving kunstschaatsen uit Argentinië, en Amanda uit Amerika stuurde een gehaakte inktvis naar Brazilië.

Wat voor cadeau moest ik de wereld in gaan slingeren? Zelf zou ik niet zitten te wachten op willekeurige meuk van onbekende afzenders, en ik weet niet of ik raadselachtige etenswaar zou durven opeten als ik dat in mijn brievenbus vond.

Wacht, ik heb nog wel een paar mooie Duitse boeken, uit de tijd dat ik in Duitsland woonde. Zo staat er in mijn boekenkast nog ‘Das Sterntalerexperiment’ van Heidemarie Schwermer, die afstand deed van al haar bezittingen en al jaren zonder geld leeft. In het Nederlands is het boek verschenen als ‘Rijk leven zonder geld’. Het boek is dringend aan een tweede leven toe, maar dat kan ik hem binnen Nederland lastig bieden. Sterker nog, met een Duitstalig boek maak ik 99% van de wereldbevolking natuurlijk niet echt blij. Gelukkig had ik na een stuk of vijf muisklikken op 'find another stranger' (en een dito aantal Amerikaanse, Colombiaanse en Chinese adressen) al beet: een adres in Duitsland!


Kennen jullie het boek van Heidemarie Schwermer trouwens? Hieronder volgt een van bolpuntcom overgenomen boekbeschrijving. Er is ook een documentaire over haar leven gemaakt.

In mei 1996 besluit Heidemarie Schwermer, de auteur van dit boek, haar leven en met name haar levensomstandigheden grondig te veranderen. Geïnspireerd door het sprookje van Grimm, "de Sterrendaalders"(1815), waarin een heel arm meisje in de letterlijke zin van het woord haar laatste en enige bezit, namelijk haar hemdje weggeeft, begint Heidemarie haar eigen "Sterrendaalder-experiment". Ze doet afstand van al haar bezittingen inclusief haar huis, meubels, verzekeringen, enz. en begint een leven volgens het motto: "niets meer hebben en veel zijn". Deze nieuwe levensvisie stelt het gangbare waardeconcept ernstig op de proef. Als ze iets nodig heeft, bereikt ze dit op basis van ruilen: om aan brood te komen, werkt ze bij een bakker en om een dak boven haar hoofd te hebben, past ze op huizen als de bewoners weg zijn. Na vier jaar concludeert ze: "Ik ben rijker dan ik ooit was".

Maandag gaat het boek op weg naar een nieuwe eigenaar. Op goed geluk.

donderdag 1 maart 2012

Zwaartekracht

Na anderhalve maand veel te drukke niet-huishoudelijke bezigheden keek ik vandaag eens om me heen. De helft van mijn huisje bleek ingestort. De plank van het keukenkastje was eruit komen zeilen. Mijn kleren waren naar beneden gestort. De lattenbodem van mijn bed lag er half af. Van mijn ladenkast konden een paar lades niet meer dicht omdat de kast schuin was gezakt. Het gordijn voor de deur wilde niet meer hangen, en mijn schoenenrek lag op half zeven.

Een goede gelegenheid om eindelijk een vliegende-start-plus-inhaalslag te maken met ‘een kastje per dag’, waar ik me een poosje geleden al bij aangesloten had.

Zie hier het resultaat.

Voor: Doorgebroken plug en kleren naar beneden gestort.

Na: Mijn kleren hangen weer keurig aan het hangrek. Zij het enigszins verkreukeld.

Voor: Tussenplank vorige week naar beneden gestort en dus maar weggehaald.

Na: Steuntjes gezocht, tussenplank terug. Meteen maar die adukibonen en rijst weggegooid die houdbaar waren tot respectievelijk 2008 en 2010.

Voor: Dichter dan dit wil het gordijn (eigenlijk een Pakistaanse sjaal) voor de balkondeur niet.

Na: Een eenvoudige constructie met drie spijkertjes en drie lusjes zorgt dat het gordijn 's avonds weer dicht kan en overdag gewoon open kan hangen.

Voor: Ingestort schoenenrek onder de kapstok.

Na: Schoenen keurig in 't gelid op een recht schoenenrek.

En binnenkort dit kastje nog. Dat kan ik dan mooi combineren met het uitmesten van de lades. Lade drie en vier kunnen niet meer dicht (en vijf niet meer open), nadat ik de kast opzij geschoven heb en de achterkant losliet. Een leuk volgend projectje.

Heerlijk hoor, eindelijk weer vrije tijd hebben. Hebben jullie ook al tijden van die opknapklusjes liggen die eigenlijk zo gepiept zijn?
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...