VeggieChallenge

De lente is nog nauwelijks begonnen, en nu al heb ik voor de zomer iets toegezegd: ik doe mee aan de actie VeggieChallenge 2012 en ga dertig dagen geen dierlijke producten eten. De aankondiging voor de actie kwam deze week voorbij waaien op facebook, en ik heb me meteen aangemeld. Ik had net de afgelopen dagen wat nare dingen zitten lezen over de zuivelindustrie, en prompt bij de biowinkel alleen plantaardige boodschappen gedaan. Omdat ik nog niet zeker weet of ik het nu al volhoud, lijkt zo’n dertig-dagen-uitdaging me een goede stimulans. Temeer omdat de initiatiefnemers van Viva Las Vega's rekenen op tenminste 3000 deelnemers, en ik dus met minimaal 2999 anderen in hetzelfde schuitje zit.

Ik kon zelf invullen hoeveel dagen per week ik wil meedoen, en of ik dan alleen vlees wilde laten staan (wat ik altijd al doe, dus dat leek me niet bepaald een uitdaging), of ook andere dierlijke producten zoals eieren en zuivel. Voor wie het volhoudt zijn er allerlei prijzen te winnen.

VeggieChallenge benadrukt op de site vooral de milieuvoordelen: Als alle Nederlanders één dag per week geen vlees zouden eten, zijn in één klap alle Nederlandse klimaatdoelstellingen voor huishoudens gehaald! Dat blijkt uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Amsterdam. Met twee vleesloze dagen per week, halen we bovendien qua broeikasgassen in één klap 2 miljoen auto's van de snelweg. Minder dierlijke producten gebruiken, is één van de makkelijkste en efficiëntste manieren om het milieu een handje te helpen.

Zelf ben ik altijd het meest vatbaar voor verhalen over zielige diertjes. Als ik lees dat een koe elk jaar moet kalven om de melkproductie op gang te houden, en dat dit kalfje al snel na de geboorte wordt weggehaald en (in het geval van stiertjes) vervolgens vetgemest en gedood, smaakt die aardbeienkwark meteen een stuk minder zoet. En dat er bij het fokken van legkippen evenzoveel kuikenbroertjes geboren worden, die vervolgens worden versnipperd en vergast of als plofkip in de winkel komen te liggen... nou laat dat ei dan maar. Dat je als vegetariër niet meewerkt aan de bio-industrie en het doden van dieren is dus eigenlijk een fabeltje.

Vegetariër ben ik sinds ik in groep 7 of 8 van de basisschool een spreekbeurt hield over dierenmishandeling. Ik had het geluk dat mijn moeder het geen probleem vond om voor mij sojabrokjes te weken of kleffe ballen te boetseren van notenburgerpoeder en water (ja, het assortiment vleesvervangers is er in de loop der jaren wel op vooruit gegaan). Als pre-puber had ik even een terugval, maar op mijn 14de ging ik definitief overstag. Toen ik als 18-jarige het boek ‘Het beste voor de aarde’ van Rymke Wiersma en Weie Reinboud las, besloot ik ook zuivel, eieren en honing te laten staan. Vooral toen ik in mijn studententijd in historisch-sociologische, spellingschecker hou je erbuiten! veganistisch-biologische kraakpanden en eetcafés belandde was dit goed werkbaar. Maar toen ik mijn antropologische omzwervingen rond de wereld ging maken, kwam de klad er al snel in. Ik werd weer ‘gewoon’ vegetariër, en worstelde me tijdens mijn veldwerk zelfs een sporadische keer door iets vlezigs heen (ieww lever!).

Maar nee. Huppetee, lekker terug naar de plantjes dus, en kijken hoe dat bevalt. Aan de ondersteuning zal het niet liggen: "Als VeggieChallenge deelnemers krijg je een maand lang de heerlijkste recepten toegestuurd. Wij begeleiden je met tips en tricks, shoppingadvies en de beste restaurantrecensies. Ook staat een team klaar om via de Twitter #VeggieChallenge hotline jouw meest prangende voedselvragen te beantwoorden."