Occu-pie

Afgelopen maandag werd het Occupy-kamp in Frankfurt ontruimd. In september is het al weer een jaar geleden dat op Wallstreet de kiem gelegd werd voor de Occupy-beweging. Wereldwijd schoten de tentenkampen van mensen die vonden dat het anders moest als paddenstoelen uit de grond. Gefascineerd door het fenomeen bezochten vriend en ik vier kampementen: Den Haag, Amsterdam, Deventer en Rotterdam.

Ik had er geen moment meer aan teruggedacht, tot een Duitse vriendin er onlangs, gierend van de lach aan de telefoon, aan refereerde: onze 'two minutes of fame' op youtube. Ik had het plannetje opgevat om de actievoerders in Rotterdam die een openbare potluck organiseerden een zogenaamde 'Occu-pie' langs te brengen. Gewoon, vanwege het flauwe woordgrapje. En om ze te laten oefenen de taart eerlijker te verdelen: 99% voor de massa, 1% voor de machthebbers. Vriend was ook wel te porren voor zo'n actie.

En ja, met enige moeite kon ik het filmpje nog opduikelen:


We zijn duidelijk beter in woordgrapjes bedenken en taarten bezorgen dan in vlammende politieke betogen houden (zeg maar gerust: we wauwelen een beetje uit de nek), maar dat maakt het niet minder gemeend.

Wat jammer toch dat de beweging een stille, of soms gewelddadige, dood gestorven is.