Big Sister is watching

Afgelopen week vond ik propaganda van de Partij voor de Dieren in mijn brievenbus, een envelop met een brochure en een raamposter erin. In de bijgevoegde brief smeekte Marianne Thieme me de poster op 'een geschikte plek' op te hangen.

En ach, ik ben de beroerdste niet. Ook al weet niet nog niet zeker of ik zelf op de partij ga stemmen, het affiche plakte ik braaf voor mijn raam. Zichtbaar voor mijn overburen, en met een beetje moeite ook vanaf de straat.

Maar de poster schijnt door, en niet zo'n beetje ook. Waar ik ook zit of sta in mijn woonkamer, Marianne Thieme kijkt me indringend aan. ’t Is ergens best gezellig hoor. Maar ik voel me ook wel wat in mijn privacy aangetast, door zo’n dame die me doorlopend begluurt. Ik merk dat ik bij alles wat ik doe onwillekeurig even oogcontact zoek met Marianne, alsof ik haar om goedkeuring moet vragen.

Nu zit ik dus weer te bloggen in plaats van aan mijn onderzoeksrapport te werken. 'Foei', probeert Marianne nog te zeggen. Maar deze keer ben ik haar te slim af. Met een stuk papier en een rol plakband.

In mijn school- en studietijd was ik erg actief in de politiek. Het kon me niet links en groen genoeg zijn. Ik begon bij revolutionair-socialistische jongerenorganisatie Rebel. Tijdens de internationale zomerkampen liepen we flink te zwaaien met rode vlaggen, en waren we ervan overtuigd dat de revolutie elk moment kon uitbreken. De zuidelijke landen waren altijd een tikkeltje fanatieker in hun leuzen en strijdliederen, maar dat probeerden wij Hollanders te overtreffen door met de vuist in de lucht "de kat krabt de krullen – van de trap!" te scanderen. Verstonden toch alleen de Belgen.

In Twente waar ik woonde sloeg het concept niet zo aan, zodat ik regelmatig op en neer naar het bolwerk in Amsterdam reisde. Wat later wel bleek te werken in Enschede waren Jongeren Milieu Actief en Dwars (GroenLinkse jongerenorganisatie), waar ik een paar jaar in meedraaide. In mijn studententijd rolde ik de anarchistische krakersscene binnen. Die nachten dat we in het donker op wacht stonden om kaalkoppen die onze ruiten ingooiden op heterdaad te betrappen, ik zal ze nooit vergeten. Die ijskoude kraakpanden in de winter ook niet, als ik met muts en handschoenen in bed lag met mijn kleren voor de volgende dag bij het voeteneinde.

Langzaam maar zeker stapte ik af van demonstreren tegen 'het systeem', en koos ik meer voor de menselijke maat. Voor een verschil (proberen te) maken op kleine schaal, en daarbij vooral mijn eigen plezier niet te vergeten. Mijn passie vond ik in vrijwilligerswerk met asielzoekerskinderen. In betaalde banen vond en vind ik het belangrijk dat deze niet alleen brood op de plank brengen, maar ook een bijdrage leveren aan de samenleving.

Inmiddels ben ik een vrij brave burgervrouw. De keren dat ik de afgelopen jaren meedeed aan een demonstratie zijn op één hand te tellen (een demonstratie tegen kernenergie en een paar halfzachte bezoekjes aan Occupy-kampen). Plakte ik een paar jaar geleden na het uitbrengen van mijn stem nog een zelfgeknutselde sticker met 'en nu vier jaar je bek houden' op het stemapparaat, deze keer heb ik me aangemeld om zelf aan de poppenkast mee te doen en een stembureau te bemensen.

Maar goed. Op facebook stond een poos terug een link naar het partijprogramma van de Partij voor de Dieren. Ik kon me er prima in vinden, en meldde me impulsief aan als partijlid. Want ja, ik denk dat het wat uit de tijd is, maar je kunt dus lid worden van een partij, en nostalgisch terugdenkend aan mijn politieke verleden leek me dat wel wat. Ik kreeg een plantaardig kookboek cadeau, dat via mijn blog een goede bestemming vond. En nu volgde dus de campagnepost.

Maar eh, vraag ik me nu af, als ik het zelf niet trek om de hele dag tegen het hoofd van Marianne Thieme aan te kijken, kan ik dat dan wel van mijn overburen eisen? Of voelen zij zich nu ook al een week lang begluurd en aangetast in hun privacy?

Ze hebben in ieder geval wel allemaal de gordijnen dicht om 15u ’s middags.