vrijdag 31 augustus 2012

Big Sister is watching


Afgelopen week vond ik propaganda van de Partij voor de Dieren in mijn brievenbus, een envelop met een brochure en een raamposter erin. In de bijgevoegde brief smeekte Marianne Thieme me de poster op 'een geschikte plek' op te hangen.

En ach, ik ben de beroerdste niet. Ook al weet niet nog niet zeker of ik zelf op de partij ga stemmen, het affiche plakte ik braaf voor mijn raam. Zichtbaar voor mijn overburen, en met een beetje moeite ook vanaf de straat.

Maar de poster schijnt door, en niet zo'n beetje ook. Waar ik ook zit of sta in mijn woonkamer, Marianne Thieme kijkt me indringend aan. ’t Is ergens best gezellig hoor. Maar ik voel me ook wel wat in mijn privacy aangetast, door zo’n dame die me doorlopend begluurt. Ik merk dat ik bij alles wat ik doe onwillekeurig even oogcontact zoek met Marianne, alsof ik haar om goedkeuring moet vragen.

Nu zit ik dus weer te bloggen in plaats van aan mijn onderzoeksrapport te werken. 'Foei', probeert Marianne nog te zeggen. Maar deze keer ben ik haar te slim af. Met een stuk papier en een rol plakband.


In mijn school- en studietijd was ik erg actief in de politiek. Het kon me niet links en groen genoeg zijn. Ik begon bij revolutionair-socialistische jongerenorganisatie Rebel. Tijdens de internationale zomerkampen liepen we flink te zwaaien met rode vlaggen, en waren we ervan overtuigd dat de revolutie elk moment kon uitbreken. De zuidelijke landen waren altijd een tikkeltje fanatieker in hun leuzen en strijdliederen, maar dat probeerden wij Hollanders te overtreffen door met de vuist in de lucht "de kat krabt de krullen – van de trap!" te scanderen. Verstonden toch alleen de Belgen.

In Twente waar ik woonde sloeg het concept niet zo aan, zodat ik regelmatig op en neer naar het bolwerk in Amsterdam reisde. Wat later wel bleek te werken in Enschede waren Jongeren Milieu Actief en Dwars (GroenLinkse jongerenorganisatie), waar ik een paar jaar in meedraaide. In mijn studententijd rolde ik de anarchistische krakersscene binnen. Die nachten dat we in het donker op wacht stonden om kaalkoppen die onze ruiten ingooiden op heterdaad te betrappen, ik zal ze nooit vergeten. Die ijskoude kraakpanden in de winter ook niet, als ik met muts en handschoenen in bed lag met mijn kleren voor de volgende dag bij het voeteneinde.

Langzaam maar zeker stapte ik af van demonstreren tegen 'het systeem', en koos ik meer voor de menselijke maat. Voor een verschil (proberen te) maken op kleine schaal, en daarbij vooral mijn eigen plezier niet te vergeten. Mijn passie vond ik in vrijwilligerswerk met asielzoekerskinderen. In betaalde banen vond en vind ik het belangrijk dat deze niet alleen brood op de plank brengen, maar ook een bijdrage leveren aan de samenleving.

Inmiddels ben ik een vrij brave burgervrouw. De keren dat ik de afgelopen jaren meedeed aan een demonstratie zijn op één hand te tellen (een demonstratie tegen kernenergie en een paar halfzachte bezoekjes aan Occupy-kampen). Plakte ik een paar jaar geleden na het uitbrengen van mijn stem nog een zelfgeknutselde sticker met 'en nu vier jaar je bek houden' op het stemapparaat, deze keer heb ik me aangemeld om zelf aan de poppenkast mee te doen en een stembureau te bemensen.

Maar goed. Op facebook stond een poos terug een link naar het partijprogramma van de Partij voor de Dieren. Ik kon me er prima in vinden, en meldde me impulsief aan als partijlid. Want ja, ik denk dat het wat uit de tijd is, maar je kunt dus lid worden van een partij, en nostalgisch terugdenkend aan mijn politieke verleden leek me dat wel wat. Ik kreeg een plantaardig kookboek cadeau, dat via mijn blog een goede bestemming vond. En nu volgde dus de campagnepost.

Maar eh, vraag ik me nu af, als ik het zelf niet trek om de hele dag tegen het hoofd van Marianne Thieme aan te kijken, kan ik dat dan wel van mijn overburen eisen? Of voelen zij zich nu ook al een week lang begluurd en aangetast in hun privacy?

Ze hebben in ieder geval wel allemaal de gordijnen dicht om 15u ’s middags.

18 opmerkingen:

  1. Hier ook een rebels verleden :o)
    Partij voor de dieren is zo gek nog niet maar of ik daar mijn stem aan ga geven weet ik nog niet zeker.
    Groetjes Dreadlocks

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik geloof niet dat we dachten dat de revolutie ieder moment kon uitbreken. Of dacht jij dat echt?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bij wijze van spreken dan, hè? (eigenlijk heb ik hier de uitspraak van een andere ex-Rebeller gejat die me ooit vertelde dat ze dat gevoel had).
      Ik doe het een beetje belachelijk maken om er een leuk blogje over kunnen schrijven, maar we waren destijds zeker wel oprecht bezig natuurlijk. Niet zozeer om het kapitalisme omver te werpen en een trotskistische revolutie over de wereld te laten razen (ik zag die revolutie al meteen niet zitten toen ik begreep dat ze daar best geweld bij wilden gebruiken), maar wel in onze kleine acties tegen bezuinigingen, racisme, etc.

      Verwijderen
  3. Marije ik moest bij het lezen van je goed geschreven stukje wel af en toe glimlachen. Het leven heeft je ook gevormd tot dat, wat je nu bent. Ga verder zo, jij bent op het goede pad. Groetjes Dietmut

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Grinnik. Gelukkig voor je overburen heb je dat bord dat nu ergens langs de snelweg (Haarlemmermeer?) staat niet op je geven geplakt ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leuk en mooi blog en een volger erbij!
    Ook altijd welkom op mijn blog! :-)

    Liefs Anneke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een prachtig stukje! En wat kun je dit alles mooi verwoorden, daar kan ik echt jaloers op zijn. Ik zie je al helemaal voor me met dikke kleren aan in zo een kraakpand! Ikzelf zit ook aan de “linkse kant”, maar ben niet al te actief bezig met de politiek, al probeer ik het wel een beetje te volgen.

    Fijn weekend!
    Groetjes, Hélène

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooie titel.Het zal toch niet dat . . .het bewust zo gekozen is. Stond bij een bushalte te wachten en de borden te bekijken .Het was te ver af om de teksten te lezen .En vroeg me af van welke partij die mevrouw met afgeleefd junkie uiterlijk was.Zwarte wallen en zo.
    Vroeg me toen af of er lijdzaam uit moest om stemmen te trekken of zo.Bah nee kan me voor stellen dat je je begluurd voelt.Groet Maamke

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Haha ja het is natuurlijk wel net alsof er constant iemand vanuit jouw huis naar de overburen zit te gluren :-).

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Haha, wel lachen dat ze dan twee kanten op kijkt.
    Je kunt er altijd nog een snorretje optekenen...hihi

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hi hi, hoe koud het in je gekraakte kamer was, weet ik nog wel ( en ook hoe gezellig!) liefs & groetjes aan Marianne ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Dat is wel sneu voor je buren! Zo'n doordringende blik, voortdurend op je gericht.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. hier bij ons in het dorp hebben ze alle lijsttrekkers bewerkt met typ-ex of zo, alle ogen zijn helemaal wit gemaakt. En dat doet Marianne geen goed! De anderen trouwens ook niet hoor. Maar zou ze echt niet in mijn woonkamer willen.
    Hier een voormalig PLO-sjaal draagster, die eigenlijk niet zo heel goed wist waarom, maar het stond wel leuk bij mijn zwartgeverfde haar....

    BeantwoordenVerwijderen

Reacties?
- Die lees ik graag!
Rare letters overtypen?
- Dit blog was geheel robotvriendelijk, tot ik dagelijks spam begon te ontvangen. Woordverificatie staat daarom weer aan,

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...