Coupe Marije

Het stond al een poosje op mijn lijstje: een afspraak maken met de kapper. De afgelopen jaren ging ik naar de Rotterdamse Kappersacademie. Jonge meisjes die het kappersvak willen leren en graag op willekeurige Rotterdammers oefenen. Geduld moet je er als klant wel voor hebben, want bij elke ronde komt de docent langs om knipsels te keuren en broddelwerk te herstellen. Daar staat tegenover dat je veel minder betaalt dan bij een afgestudeerde kapper.

Gisteren wierp ik weer een blik in de badkamerspiegel op die slome lange haren, en bedacht ik me dat ik dat ook zelf wel moest kunnen oplossen. Ik nam een schaar ter hand en nog geen kwartier later had ik weer een frisse gekortwiekte coupe. Niet van die ingenieuze lagen zoals echte kappers die maken, maar gewoon vijf centimetertjes eraf. En nog wel oké ook, dat moeten jullie zonder fotootje maar van me aannemen.

Het was niet de eerste keer dat ik een schaar in iemands haar zette hoor. Er is alleen wel een verschil tussen iets heel leuk vinden om te doen, en iets echt kunnen. Ik mocht ooit een vriendin met prachtige lange lokken een korte coupe geven. Ik had haar wel van tevoren verteld dat ik het niet per se goed kon, maar ik mocht toch mijn gang gaan. Maar zo kort bleek toch ook weer niet de bedoeling. Ze heeft weken met een muts rondgelopen.

Als hobby-kapper ben ik met name gespecialiseerd in matjes ("What's up with the mullet?") en in rattekopjes. Vrijwillige klanten in de zaal?

Matjes
Als twintigjarige werkte ik een half jaar in een Duits revalidatiecentrum voor ernstig zieke en gewonde kinderen uit oorlogs- en crisislanden. Ze werden kosteloos behandeld en dan weer teruggevlogen naar hun familie. De meeste kinderen kwamen uit Afghanistan: veel kinderen die armen, benen en ogen misten door landmijnen en ander wapentuig, en die hier protheses aangemeten kregen. In het vrije Duitsland zagen de jongetjes hun kans schoon om evenbeelden van hun Bollywood-idolen te worden. Ze kweekten ware filmsterren-coupes met lange matten in de nek. En nee, in Europa was dat toen echt al geen mode meer. Ze verzochten me regelmatig om een schaar in hun haar zetten, maar o wee als ik ook maar een centimeter van hun heilige nekharen durfde weg te knippen.

Toen ze in februari 1997 weer terugvlogen naar het inmiddels door de Taliban veroverde Afghanistan, moest het allemaal worden afgeschoren en kregen ze een wit gehaakt mutsje op. Erg on-macho.

Rattekopjes
Een paar jaar daarna werkte ik in Pakistan in een tehuis voor verstandelijk en meervoudig gehandicapten. Ook daar mocht ik regelmatig kappertje spelen. De favoriete coupe was daar: gemillimeterd. Dat vanwege de luizenplagen, waar ik zelf ook niet aan ontkwam. Op zo'n kalig koppie zag je de beestjes tenminste rondlopen en waren ze makkelijker te vangen.

Er waren daar in Pakistan twee tondeuses, de ene nog botter dan de ander. Je moest meermalen over zo'n hoofdje heen en weer rauzen om er een glad geheel van te maken. En met een beetje pech viel dan net weer de elektriciteit uit en moesten we met de schaar verder. Beweeglijke gehandicaptenhoofden en scherpe scharen zijn een gevaarlijke combinatie.

In mijn studententijd knipte ik mijn eigen haar bijna altijd zelf. De laatste keer dat ik dat deed was in 2006, toen ik net student-af was. Van die memorabele keer heb ik belastend materiaal kunnen opduikelen:

Ik was die ochtend met vrij lang haar begonnen, maar als je eenmaal bezig bent is het zo lastig om te stoppen. Vooral als je er lol in begint te krijgen. Het was na afloop wel even schrikken, zo kort. Bij het zien van deze foto op internet vroeg toen iemand of ik soms een travestiet was.

Gelukkig groeide het weer aan. En dat zal het nu ook wel weer doen. Kan ik lekker over een paar maandjes weer hobbyen voor de badkamerspiegel. Niks meer kapper. Besparen was nog nooit zo leuk!