Alles kaputt

Mijn tekenjuf had me op het idee gebracht. Ze had verteld dat ze met haar kleine budget een lading goedkope groente, fruit en noten op de markt kocht, en dat aanvulde met een broodje van de biowinkel. Zelf had ik de markt na mijn studententijd nauwelijks meer bezocht. Uit pure gemakzucht, en omdat ik zo’n hekel heb aan mensendrommen. Maar sinds kort fiets ik elke dinsdag na mijn werk even langs de markt, en kom ik thuis met een enorme tas verswaar, noten en gedroogde vruchten. Kost geen drol. Dat vul ik dan aan met brood en houdbaar spul van de biowinkel en soms de supermarkt.

Ik had alleen zo geen zin vanmiddag, toen ik moegewerkt was en het buiten zo afgrijselijk koud en nat was. Als een verzopen katje kwam ik aan bij de pinautomaat, waarna ik doorfietste naar de bieb en de markt. Ik trok mijn portemonnee. Waar was nou die versgepinde €70?

@#$%^&YU! Nee toch, die moest ik in de automaat hebben laten zitten! Dan maar snel wat bijpinnen en thuis uitzoeken of mijn briefgeld weer is ingeslikt of dat iemand een feestje aan het vieren is. Maar blijkbaar mag je met een pas van de ASN Bank maar één keer per dag bij een vreemde bank pinnen, want nog een keer flappentappen werd glashard geweigerd. Er zat niets anders op dan boodschappen te doen voor de €3,50 die nog in mijn portemonnee zat. Dat bleek op de markt niet zo'n groot probleem: een tros Max Havelaarbananen, een halve kilo tomaten, een bosje bosui, een meloen, een zak wortels en een komkommer kon ik er van kopen.

Vanwege het slechte weer waren veel kramen al aan het inpakken en wegwezen. Her en der zag ik op het marktplein overgebleven groente en fruit in plasjes regen liggen. Jenny Green Teeth, hier moet je dus wezen! Ik heb onlangs wat indringende documentaires gezien over dumpster diving (zie onderaan deze blog voor wat links naar online uitzendingen). Maar zou ik dat zelf ook durven...?

Mijn eerste (bescheiden) dumpster dive

"Alles kaputt" meldde een Oosteuropees vrouwtje me meteen toen ik hoopvol een berg sinaasappels naderde. Ook een man stond tegen beter weten in de natte sinaasappels te inspecteren. Van een afstand leek het wel wat, maar ze hadden overal rotte plekken. Zo was het met bijna alle groente en fruit dat in de regenplassen ronddreef. Een kleine beurse plek wordt dan al gauw een snottige smurrie. Toen ik er op ging letten zag ik veel meer hamsteraars. Veel vrouwtjes met lange jassen en hoofddoeken. Eentje kiepte blij een krat paprika’s leeg in haar shopper-op-wieltjes. Een ander zag ik later met een volle mand op haar scootmobiel voorbijrijden. Het was duidelijk, de afgedankte waar van de Rotterdamse markt komt sowieso wel goed terecht, daar hoeft eigenlijk geen Marije aan te pas te komen. Ik schaamde me zelfs een beetje om als arme-voor-één-dag goede dingen weg te kapen voor de neus van armlastige import-Rotterdammers (en tel die schaamte gerust bovenop de schaamte om dat groente en fruit überhaupt op te rapen terwijl er mensen toekijken).

Terug naar huis, door de regen en de kou. Vond ik dit in mijn brievenbus:

Herkennen jullie het van mijn 'Gift a stranger'-blogje? Het boek van Heidemarie Schwermer, waar ik een willekeurige Duitse boer mee blij wilde maken, is weer terug bij af. Is er nu misschien een meelezer die ik blij kan maken met dit Duitse boek? (Dietmut?). Bij mijn Give away bied ik de Nederlandse vertaling van het boek aan. Of moet ik het gewoon op het marktplein leggen? Dan is het vast zo weg.

Kijktips:

Zembla over voedselverspilling en de onzin van houdbaarheidsdata.

Altijd wat over de Amsterdamse Kimo en Emma die markten en supermarktcontainers afstruinen naar weggegooid maar nog eetbaar voedsel.

Altijd wat over de Duitse Raphael die principieel zonder geld leeft, en 'shopt' uit vuilnisnisbakken bij biowinkels.