Vandaag een daad ten behoeve van het Goede Doel Marije. Om alle acties die ik bekokstoof uit te kunnen voeren dien ik immers goed in mijn vel te zitten. Ik schreef mij zondag in voor een yogacursus. Vanavond was de eerste echte les van een serie van tien.
In mijn mooiste pyjamabroek, op Crocs en met mijn vloerkleedje over de schouder toog ik vorige week dinsdag naar het Pandje, een multifunctionele ruimte in het gebouw waar ik woon. Daar werd een proefles yoga gehouden. Toen ik de ruimte binnenkwam deed het me aanvankelijk meer aan een slaapfeestje denken, al die buurmannen en buurvrouwen met hun campingmatjes en slobberbroeken. Maar voordat het tot een kussengevecht kon komen, zette de yogajuf de les daadkrachtig in.
Na een korte uitleg over de basisprincipes van hatha yoga plooiden we ons in de ‘omgekeerde houding’. Een eufemisme voor: eerst op de kop staan en dan jezelf dubbelvouwen. Om me heen zag ik buren moeiteloos op hun schouders gaan staan met de benen in de lucht, en de benen daarna gestrekt over de oren laten zakken tot in de tosti-houding. Zelf troostte ik me met de woorden van de juf dat je niets moest forceren en dat het met de tijd beter zou gaan. Ik snapte opeens ook het advies om twee uur van tevoren niet te eten, en had er direct spijt van dat ik dat zo koppig in de wind had geslagen.
We gingen dapper verder met andere ‘asanas’ (houdingen), met klinkende namen als ‘de tang’, ‘de vis’, 'de halve sprinkhaan', ‘de mohammedaanse gebedshouding’ en ‘de kindhouding’. De benamingen in Sanskriet klonken een stuk ingewikkelder. Na elke houding vertelde de yogajuf welke heilzame werking deze toegeschreven werd. “De eerste en de laatste keer”, dacht ik een paar keer terwijl ik me in een moeilijke houding wrong. “Hmm, toch maar eens vaker doen”, dacht ik over dezelfde houdingen, nadat ik hoorde waar deze allemaal goed voor bleken te zijn.
De les eindigde met een ontspanningsoefening, liggend op de rug. Uit vroegere yogacursussen was ik erop voorbereid dat minstens één persoon luid zou gaan snurken. Behalve de hemelse klanken en het vogelgekwetter dat uit de boxen zoemde (en een lichte hoestbui van ondergetekende), bleef het bij ons echter vredig stil.
Met enige tegenzin krabbelde ik weer overeind. We deelden kort onze ervaringen – die voor de meesten positief waren – en kregen een inschrijfformulier mee. Hierop konden we aangeven of we een tienweekse cursus zagen zitten. Het moet aanmeldingen geregend hebben, want enkele dagen later vernam ik dat er wekelijks twee vrijwel volgeboekte cursussen van start zouden gaan. En ja, natuurlijk ben ik ook van de partij! Die ‘omgekeerde houding’? In tien weken krijg ik die heus wel onder de knie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties?
- Die lees ik graag!
Rare letters overtypen?
- Dit blog was geheel robotvriendelijk, tot ik dagelijks spam begon te ontvangen. Woordverificatie staat daarom weer aan,